Yeni Yılın Eşiğinde

Hem yeni ay, hem de ay ve güneş kavuşması yani; güneş tutulması yaşanınca okuduklarımın ışığında öğrendim ki, bu tutulma, kontrol altında tutarak yaşamaya çalıştığımız bir yaşamın bizi ne kadar esir ettiğini, daha bir fark edeceğimiz günlerin geldiği anlamını taşıyor. Kendi kendini esir kılar mı insan? Tabii ki yapar. Hem bunun için çok geçerli sebepleri vardır. Kutsanan gücün(?) ve güç sahiplerinin(?), rekabetten ibaret hale getirdiği dünyamızın, adına da toplumsal değer yargıları dediğimiz, kurduğu içi boş sistem var ya hani... İşte bu hissetmeden, sadece alışkanlıkla yaşadığımız, otomatik pilota bağlanmış yaşamlarımızdaki esaretimizin asıl kaynağının kendimiz olduğunu duyunca, itiraz edenleriniz olacaktır mutlaka. Eşit şartlarda dünyaya gelmediğimiz ve eşit şartlarda yaşamadığımız konusunda haklısınız ama, mutluluğun ölçüsü mü var ki? Birisi en lüks otellerden birinde rüya gibi diye tabir edilen bir düğünle evlenirken, bir diğeri düşlerinin aşkını yakaladığı biriyle kendi rüyasını gerçekleştirebilir. Konfor alanları farklı olsa da, tutkusunun peşinden gitme cesareti gösterenler için, elde edecekleri yaşam biçimi onlara mutluluğu sunacaktır. Gözlerine baktığında içinin titremediği bir duygu hiç aşk olabilir mi? Aşkın, yaşanan en kutsal duygu olduğu, asıl kutsananın  her nefesinde aşkla sarıldığın hayat olduğu gerçeğini değiştirmeye, gücü yeter mi değer yargıları zannedilen bozuk düzenin? Para, mevki ve sıfatlar için geçen bir ömür harcanmış sayılmaz mı? Özgürlüğünü, yani yaşama sevincini kurban verdiğin yetmedi mi? Şaşa içinde geçse bile hayatın, seni içine koydukları, hatları onlar tarafından belirlenmiş bir labirentin içinde ne kadar kendin olabilirsin peki?

Sahnedeyken oynadığım rolün içine girip 'O' olmayı seviyorum. Oyunculuğun asıl sevdiğim yanı, oyun bitiminde aldığım alkışlardan fazlası. Üstlendiğim her rolle hiç yaşayamayacağım hayatların hepsi olabiliyorum. Madam Olga'yı oynarken hanımefendilik terbiyesi çerçevesinde ne kadar flörtöz bir dişi olunabileceğini hissettim içimdeki Madam'la. Pirinçler Yeşerecek oyunun Sonçe'si olduğumda, çocuğuna bakabilmek için fahişelik yapmak zorunda kalınabileceği gerçeğiyle yüzleştim. Çaresiz hisseden bir kadının, biri tarafından sevilmeye ve güvenmeye ne kadar muhtaç kaldığını gördüm aynadan bana bakan Sonçe'nin gözlerinde. Bir çingenenin, müziğe eşlik edişinde neşeyi... Bir kedinin, yakalayamazsa ölecekmişçesine nasıl avına odaklanabildiği ve nasıl an'da kalabildiğini...  Ağacın hem köklerine hem de göğe aynı bağla nasıl büyüyebildiğini deneyimledim sahnede. Oyunculuk; başkası olurken kendinle buluşmak gibiydi. Başka bir şeye, kendi bedenin ve ruhundan can vermekti. İçindeki senlerin hepsi olabilme özgürlüğü sunan bir Tanrı düşü gibiydi adeta. Labirentin içinde başlanan bir hayattan, kendimi, özümü bulmamı sağlayan çıkış biletiydi. Ve her birimiz bu çıkış biletine sahibiz. Sırrı ise, kalbimize ferahlık veren, heyecanla, aşkla hayata bağlayan, katkı olanda gizli.

Sahi, Tanrı olsan, senin düşlediğin ne olurdu? Ol dediğin olsa ve sonsuz olsan, ev, araba, bankada bitmek bilmeyen para ömürler boyu mutlu eder miydi seni? Çıplak, saf sevgiyi aramaz mıydın onca şatafatın içinde bile?

Seni seninle buluşturan yerdeyim. 

Bu gece, düşündeyim. 

Bir gece düşündeyim... 

Karanlıkta açan ayçiçeği,

Jaya'nın gözlerinde açan menekşeyim...

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜




Bir kaç senedir astrolojiye olan merakım giderek çoğaldı. Henüz bir eğitim almış olmasam da, güvenilirliğine inandığım kaynaklardan takipteyim. 2020'nin özel enerjiler taşıyan bir yıl olduğunu biliyor ve hepimiz için güzellikler diliyorum. Her gününüz sağlık, huzur, keyif, coşku, neşe, bolluk bereket içinde geçsin. Yeni bir yılın eşiğinden sevgiye açılsın her yolunuz... 💙