Jaya'nın Gözlerinde Açan Menekşe

"Evrenin olanca renklerini oluşturan
 Tüm seslerin arasında,
 Bir melodi yankılanır usulca.
 Gizemine kulak kabartanlara."
                                 Schlegel

Okul yoklamalarındaki "buradayım" kadar hazırım olacaklara.Ya sen?..

Müzik başladığına göre, seninle olan konuşmamı kesip, susmalıyım.Seyircilerin birer gölgeye dönüştüğü, karanlığa gömüldüğü zaman geldi.Sözcüklerin, seslemeden duyulabildiği andayız.Ruhun bedenden ayrılıp, tüm evrene karışarak boşlukta;  "tek" olduğu yerde.Ve bedenlerimizin her hücresini hissedebildiğimiz, o yerdeyiz...

Belki de her şeyin susması gerekiyor.Durması.Bitmesi hatta.Yeniden başlamak için, bitmesi gerekiyor.Oysa ki vedalar yüktür.Vedalara da veda et öyleyse.Veda et ki; omuzların gücünü kazanabilsin yine.

Şimdiyse, müziğe eşlik et sadece.Ve, dans et benimle...Bak, sarmaşıklar bile dans ediyor bu sahnede.Ve daha neler...Sazlıklardan yayılanları topluyor biri.Ama, çiftçilik yapmadığı anlaşılacak kadar bohem giyimli.Birleştiriyor özenle hepsini.Yerde kalanlar-dan, işe yaramaz çer çöpten,  bir sanat eseri oluşturuyor oracıkta.O bir oyuncu.Diğerleri de...Bulutlar gökyüzüne resimler çizerken, kedilerle köpekler barış içinde oynuyor.Uçurtma uçuruyor bir çocuk, süslü uçurtma.Öyle bir uçurtma ki, gökkuşağı renkli.Albenisi tavuskuşlarını kıskandıracak cinsten.Zerafetiyle süzülmesinden belli..

Karanlığın gözleriyle görmeyi öğreneli beri, doğanın seslerini dansımla sesleyebilmeyi de öğrendim.Ancak sevdiğim şarkılar, gürültüye yenilirse; unuturum sözleri.

Ama biz seninle, sahnenin bir bölümünü unutsak bile, gözlerimizle yeniden yazmasını biliriz.Biliriz de, yine de, mimiklerimizle seviştiğimiz sevdamızı, ruhunla, "sen" olamayana sakın anma! Çünkü ruhunu bulduğun sevdanı, arar, kahrolursun! İşte o zaman gürültü galip gelir bize.Unuturum yeniden sözleri.Unuttuğun, artık bilmediğin bir sözcük, gözlerle anlatılır mı ki?O vakit, gözlerimin menekşe rengi kalır yalnız sana.Işıksız, boş bakan menekşe rengi...Oysa ben senin gece gözlünüm.Güneşi birlikte doğurduğumuz Ana Tanrıça Gece'nin gözleri.Güneşi doğurmazsak, gece gözlü, sarı elbiseli mor menekşeler açamaz ki.Neyse ki duyguların alınıp satılamadığı bir rüya bu.Paranın, hiç keşfedilmemişcesine unutulduğu bir rüya...Kedilerle köpeklerin barış içinde oynadığı, bulutların gökyüzüne resim çizdiği, çocukların süslü uçurtmalarını uçurduğu.Ve herkesin, çer çöpten bir sanat eseri oluşturduğu bir rüya.Bir menekşe var oracıkta.Vedalarla, biten yerdeki topraktan, yeniden başlamaya, yeniden doğmaya gebe.

Bir papatya gölgesine uzanmışım.Kır çiçekleri sarılı her yanım.Doğanın güzellikleri toplandı içime.Bir deniz kızının suya sarılmaya duyduğu özlem gibi, sahneye hasret kaldığı gecelerde, sahnenin perdelerini sen açtın bana...

Ben papatyanın kokusunu aldığım zaman,
Kapanır gözlerim.
Şairlere kafa tutarcasına,
Yüreğimle sevdamı yazarım.

                                                      Hele bir de gözlerine bakarsam, 

Yüreğimin gücünü,

Sevdamı dünyaya çakarım.

Jaya'nın gözlerine bakıyorsun şu an.Anlaması belki zor, belki imkansız ama,görebildin mi Jaya'nın gözlerinde açan menekşeyi? Bak, çiçek açmış.

NOT :    Önceki Jaya / (Dansın Sesi) kaydını buradan okuyabilir,  Jaya'nın başlangıcına da buradan 
               tanık olabilir ve onu yakından tanıyabilirsiniz.