Kelebeğin Dirilişi / Koza

Jaya

 Şimdi hatırlamadığın, ama hala içinde bir yerleri 'yer'i eylemiş, ve şimdiki 'sen'i oluşturan ne çok an var bir düşünsene.Yoo hayır! Hatırladığın anılarından bahsetmiyorum.Bahsettiğim, sadece zamanı geldiğinde hatırladıkların.Bir olay, kişi, yer... ya da, bir kokuyla hatırladıkların.

"Dejavu" diye adlandırdığın, -ama aslında tekrar yaşadığına inanmadıkların-, gerçek anıların olabilir mi? Daha önce öğrendiğini tekrar bulman için hep oradaydılar belki.Sadece, zamanını bekliyorlar.O an görünüp, kayboluveriyor.Gizemi farkedersen, kendini erken bulur, ve şu an olduğun yerde duramazsın.Dışına çıkarsan, kozadan zamanından önce çıkan bir kelebeğin hezimetine uğrarsın.
İyi niyetli bir çaba bile, evrenin işleyişine büyük zarar verir böyle zamanlarda. "Sır"ra erişmene yardım için gizlenmiş küçücük sırlar onlar.

"Kozanın kısıtlayıcılığını aşmak isteyen kelebek, daracık bir delikten çıkmak için gösterdiği çabayla, bedenindeki sıvıyı kanatlarına gönderiyordu.Kelebek bu sayede, bir taraftan kozayı açarken, diğer taraftan da, kozayı açmaya çalıştığı sırada, kanatlarına gelen sıvıyla uçabilecek noktaya geliyordu... Kozayı açarken harcadığı çaba, aynı zamanda uçmasını da sağlayacaktı."

Jaya sahnedeydi.Sen de öyle.Oyunun ismi; "Kelebeğin, Kozasından Çıkışı". Sahne ışıkları henüz yandı.Artık sen ve Jaya dışında herkes, birer gölge.Sahi, senin kozan ne renk olsun isterdin?Kozadan bir an önce çıkmak isteyenin başına gelebilecekleri biliyorsun.O halde ne içeride, ne dışarıda olabilirsin.İstesen de, istemesen de sahnedesin.Yapabileceğinin en iyisini yap öyleyse.İlahi kurguya bırak kendini.Ve kurguyu yapanın, uçmanı sağlamak için verdiği kanatlarının, gerçek birer kanada dönüşmesini bekle... Acele etme.İstenen tek karşılıksa, harcayacağın çaba.

Ben seni göremem.Sadece orada olduğunu bilirim.Kendi zamanını sen bilebilirsin ancak.Güçlenen kanatlarınla ne zaman uçacağını da... Ama ikimiz de Jaya'yı görebiliriz. Jaya, sahnedeyken, düşlerinin sınırsızlığı kadar ütopik... Gözlerini kapatıp açtığında, kanatlarıyla yüzen  bir Tanrıça... Sahne, denizler altındaki kara parçası.Sadece, onunla olmak isteyenlerin görebildiği... Bir farkla, sen kendi krallığındasın aslında.Oysa, dansın Tanrıçası sahnede.Sahneden indiği anda, dokunabileceğin kadar sen gibi... Sırrını yalnızca kendinin çözebileceği sırlarının peşinde devam ettiği yolunda, kendi masalını, kendine ait sözcüklerle, kendisi inşa eden biri.

Mor, sarı, turuncu, yeşil, mavi... Öyle ahenkli bir renk cümbüşü ki, her yanına ustalıklı geçişlerle yerleştirilmiş her renk.Hiç bir karmaşaya mahal vermeksizin özenle.O dans ettikçe, dansıyla anlattığı her neyse, o renge bürünüyor sanki.Diğerleri de flulaşmış olsalar da üzerindeler.Bazen kırmızı oluyor kıyafeti acıyı anlatırken.Aşkı anlatırken de kırmızı ama, bambaşka bir kırmızı bu defa.Bir tek gözleri simsiyah hep.Gecenin gözleri.Renklerin tüm tonları dans ediyor sanki sahnede.Bembeyaz bir sahne bu.En güzel dekor, bedeninin ve ruhunun tüm kıvrımlarıyla eşlik ediyor müziğe.Anka kuşu küllerinden doğabiliyorsa, bir tırtılın kendi ördüğü kozasından bir kelebek olarak dirilişinin imkansızlığını da kim söyledi? Kaf Dağı da ulaşılmaz değil belki.

Anıların sadece 'an'ı yaşaman için varlar.Alman gerekeni al.Ve, acele etmeden, dirilişine uyan şimdi.