Gaia'nın Diriliş Umudu

Bir kadın eteğindeki tohumları ekti toprağa. Dans ederken yıldızlar ay ışığında, denizler şarkısını söyleyerek eşlik etti sancısına. Ilık ılık esti rüzgar önceleri. Ay denize hükmetti, coştu dalgalar. Yükseldikçe yükseldi şarkının ritmi. Hepsi birden durulduğunda açtı gözlerini filiz, dünyaya. Gülümseyerek selamladı güneşi Toprak Ana, ellerini kaldırıp havaya...


Dünya üzerindeki her canlı başka bir anneden doğsa da, gözlerimizi açtığımız yer, aynı yeryüzünün toprağı. Aynı karanlıktan doğduk hepimiz günün aydınlığına. Duyguları en yoğunluğunda yaşadığımız zamanları düşündüm. Ama öyle gelgeç gülümsemeler, ya da gözlerimin yaşardığı anlar değil. Mutluluktan uçacağımı veya, acının ateşinden kavrulacağımı sandığım zamanları. 'Hayat şartları' diye diye yüklendiğimiz roller, ne çok aldı değil mi bizi bizden? Dünün acısı, yarının endişesiyle yaşar olduk. Korkmadan, endişelenmeden, hissettiğimiz gibi yaşayabildiğimiz zamanlar, ekseriya çocukluğumuzda kaldı. Gün içinde kaç kez ayrı düşüyor mimiklerimizle düşüncelerimiz kim bilir... Hep çocuk kalmak isteyişimiz de bundan değil mi? Çocuk ve masum... En fazla, oyuncak kavgası olur iki çocuk arasında. Biraz ağlar oyuncağı kaptıran. Etrafta uçuştuğu söylenen kuşu ararken son bulur kavga. Her şey anda, o an'da olur. Masumiyet galip gelir tüm hırslara.

Büyürken, masumiyeti unutmayı seçti insanlık, sonsuz evriminde...Bir kısmı direndi  onlara, izin vermedi bu cinayete. Siyahla beyazın kavgasında, beyazın ölümüne göz yummak olurdu bu. İki aşığın sevdasının katran yanıyla, bir perinin asasından yayılan ışığının parlaklığı arasında, aşka ermek için sürer bu kavga. Toprak Ana, karanlığın bağrından filizlendirmişken yeşili; volkanlar yaratır kendi kuyruğunu yiyen insanlık. Sarısından moruna, kırmızısına kadar tüm kollarıyla sarmalar toprağı ateş. Sicim gibi yağar ateşin üzerine yağmurla gelenler. Az gibi görünse de damlalar, birleşince ateşi küle döndürürler. Yalnız çamurları sıçrar yeryüzüne siyahın...


Biz büyüdük de ondan mı kirlendi dünya? Hangi filiz, heybetli bir ağaca dönüştüğünde zarar verir ki ormana... Toprak; annedir, vatandır, evladımın kokusu, dostumun huzuru, yarimin gözlerinden seyrettiklerimdir. Ruhunu siyahın katranına satanların yarattığı cehennemin arafında; şaşkın, beklemede insanlık. Bir kurtarıcı gelmeyecekken hem de!.. Kıymetli dudaklardan saçılan mermilerle canından caan'ı gidiyor anaların. Bebeklerin cildi isten görünmezken, kana bulanmış gözlerinin feri. Gülümsemelere gölge olmuş hüzün, çoktan beri. Tanrı bellemişler karanlığı insancıklar. Dünyaya geldiğinde kendilerinin birer filiz olduğunu çoktan unutmuş, ateşi güneşe yeğ tutmuş...


Oysa, bir anne nasıl ki ayırmaz birbirinden evlatlarını, toprak da anası halkların. Ve O, yani Gaia; tanrıçasıdır yaşamın. Ölümün gizeminde saklar sonsuzluğu. Umudun olduğu yerde, mucizeler çiçek açar. İşler ilmek ilmek dokumasını, yeniden doğurur bağrına bastıklarını. Tek tek uyanırken benliğimizin rüyasından, belki de yakındır baharı dünyanın. Bak; günebakanların döndüğü yer apaydınlık!..

NOT :  Akhisar Postası - Şiir Öykü/Edebiyat Sayfası 6. sayısında yayımlanmış olan yazımdır.