Ruhun Uyanışı / Bahar

Yenigün

Sevgisini gönlüne sığdıramamış, dokumuş halısında. Gök gürlemeyi bırakmış, kuş seslerini duyunca. Şarkı dinlemeye gelmiş yağmurlar.  Anadolu misali, özüyle buluşup, aşka dönmüş bir Semazen. Tohumlar başaklanınca, gelmiş bahar...

Koşuyu ilk bitiren ben değildim. Zaten ben koşucu değilim ki nasıl ilk bitiren olayım. Maksat ipi göğüslemek. Bir koşucunun ipi göğüsleyişinin ardından kendini salıverişi gibi bıraktım kendimi. Vücudumda kavga eden hücreler de sustu. Tümü birden susuzdu. Kana kana içişim ondan. 

Uyandığımda hala kupkuruydu boğazım. Pencereye uzandım önce. Hafifçe araladım perdeyi. Kuşların huzur veren seslerini dinledim. Onlarla şarkı söylemeyi diledim. Çiçeklerle konuşan insan, kuşlarla şarkı da söyleyebilirdi elbet. Hırkamı sırtıma alıp, sıyrıldım kendimden; çırılçıplak tinim şimdi... Mevsim bahardı. Çirkin ördek yavrusu misali, göle ulaşabilmek içindi benim koşum. Masallardaki cadı kahkahaları gibi, kış boyu ne çok gürledi gök. Bir süre göğe kaptırdım kendimi, kahkaha atmayı denedim onun gibi. Hissetmeden yapılan her eylem gibi taklitti işte, zorlama durdu bol geldi üzerime aynı eski hırka gibi. Kış bitmişti neyse ki!.. Dingin suları izledim sessizce. Çiçek açmış ağaçların gülen yüzleriyle gülümsedim ben de. Memleketimin mevsimiymiş bahar. Bir uzun kış koşusundaymışım meğer. Anladım ki; nefes alamamalarımın sebebi astım değil, yuvadan uzak kalmakmış. Bilmeden bildiğim özlemlerimin kaynağıymış tek bir nefes. Bağımlı olmadan bağlandığımmış en yukarıdaki noktam. Ve yalnızca ben istediğimde gerçekleşirmiş mucizeler. 

Göl kıyısında yürüdüm öylece bir süre. Attığım her adımda bastığım toprağı duyumsayarak; çıplak ayak... Yeni baş vermiş otların nemini de kattım susuzluğuma. Koskoca dağlar reverans yaparcasına aralanıp yol verdi bir beyefendi nezaketinde. Aynı nezaketi benden ürken küçük tavşana gösterdim ben de. Gelincik tarlasının önünde durdum öylece, korkmadan geçip gidebilsin diye. Ona el sallayıp narin gelinciklerin arasına bıraktım vücudumu. Ellerim göğsümde uzandım doğanın kalbine. Şimşekler çaktırsa da, bitmişti kış. Mis kokulu havadan aldığım derin nefesle, yüzüme değip kaçan damlalarla geldi yeniden bahar. Şimdi toprak anayla dans etme zamanı. Çiçekler solup solup yeniden açar nasılsa ;)

Ve ben güneşe tutkun bir Ay'ım. Tül sadece şeffaf bir perde; sadece, aralayanlara görülsün diye. Dökülen yapraklarıma rağmen, diğer yanım bahar bahçe💓💓💓


NOT :  Akhisar Postası - Şiir Öykü/Edebiyat Sayfası 7. sayısında yayımlanmış olan yazımdır. Edebiyat Sayfası, Ali Özenç Çağlar tarafından hazırlanmakta ve her ayın 15'inde okuyucuya sunulmaktadır.

Merih'in "Mevlam" adlı tablosu💖

NOT:
Bahar gönlünden tuvaline yansıyanlarla esin kaynağı olan Merih'in Atmosferinde Bloğunun sahibesi canim arkadaşım Merih'e sevgilerimle...

Aytülpedia;)

Nev(yeni) ve ruz (gün) kelimelerinin birleşmesinden meydana gelen ve YENİGÜN anlamını taşıyan Nevruz, kuzey yarımkürede başta Türkler olmak üzere bir çok halk ve topluluk tarafından yılbaşı olarak kutlanır.
Gece ile gündüzün eşitlendiği 21 Mart'ta güneş göçmen kuşlar gibi kuzey yarımküreye yönelir. 21 Mart ile birlikte havalar ısınmaya, karlar erimeye, ağaçlar çiçeklenmeye, toprak yeşermeye, göçmen kuşlar yuvalarına dönmeye başlar.
Bu nedenle 21 Mart bütün varlıklar için uyanış, diriliş ve yaradılış günü olarak kabul edilerek, Nevruz/YENİGÜN bayramı adıyla kutlanır.
http://aregem.kulturturizm.gov.tr/TR,12646/nevruz-nedir.html