60. Sayfanın 9. Cümlesi

OYUN

Bugün facebook'ta karşıma çıkan bir cümle bu.Barış arkadaşımın bir paylaşımı.Okuyunca hemen yatak odasına koştum."Çünkü, önce kıyafetlerimi nazikçe üzerimden sıyırıııp, yatmalıydım.Koşarak gittiğim yer, yatak odasıydı nihayetinde" gibiii alakasız bir şey demeyeceğim tabii.Kitaplık yatak odasında olunca gidilecek yer de orası oluyor ;) Bakmamaya çalışarak, ilk elime geçebilecek kitabı yokladım ellerimle.Aman ne heyecan yaptım, görmeyin gitsin.En kolay alabileceğim yerde Nermin Bezmen duruyordu."Sır" kitabı..Duruyordu durmasına da; kitaplığımın boyunun kısalığı, ve yuvarlak formu  yüzünden eğilip bükülmem gerekiyordu.Bu da işimi zorlaştıracaktı.Ama ondan da kolay bir yerde duran, tek bir kitap vardı.O da komidinin üzerinde duruyordu.Stefan Zweıg, "Bilinmeyen Bir Kadının mektubu".Kitap elimde fakat, o da ne! Kitap 60 sayfa değildi.Hikaye 55. sayfada bitiyordu.Neyseki, kitabın çevirmeni "Son Söz" yazısı koymayı akıl etmişti de, 60. sayfa boş değildi.Okumaya başladım sonra dayanamayıp.Sonra, cümle bitişlerini daha hızlı yakalamak için nokta arar oldum sadece.Çünkü bir paragraf oluşturabilecek kadar uzun cümleler kullanılmıştı.Uzun ama bir o kadar da anlaşılır sözcükler seçilmiş olmalı ki, kitabı okurken farketmemiştim bunu.Yorum bölümüne yazacağım için, daha kısa olan sekizinci cümleyi seçtim.Sekiz ve dokuzuncu cümleler şöyle diyordu:

"Mektubun başında tek bir hitap vardır: "Sana, beni asla tanımamış olan sana."Ayrıca mektupta, adın belirtilmemiş olmasına rağmen, yazanı, mektubun alıcısına, "onu hep delice sevmiş bir kadın" olarak tanıtabilecek en ufak bir ip ucu da bulunmamaktadır."

Ve zaten burda hikayenin ana fikrinin en büyük bölümü yatmaktadır.Yani, kitap tanıtım yazısı yazmaya kalksaydım, bu kadar anlatabilirdim kitabı.Ama amacım bu değil.Amacım, bugün hissettiklerimi paylaşmak sizinle.Diğer yorumları okumaya koyuldum.Kimi güzel, kimi eğlenceli yorumlardı.Bu eğlenceli gönderi, başkalarına da ulaşsın istedim.Ne de olsa beni heyecanlandırıp eğlendirmişti.Belki başkaları da keyifli vakit geçirir, oyuna katılırdı. Ve yüzümde gülümsemeyle paylaşıp oyunu başlattım.Altına da; " İlk cümle benden: 'Kesin mutluluk için gereken herşey, onların beraberliğinde vardı.'  - Nermin Bezmen." diye de yorum yazdım.Böylece hem; gözüme ilk ilişen kitap olan "Sır" ra da hakkını vermenin iç huzuruyla bir gün geçirdim hem de; falımda çıkmış gibi, cümleden kendime pay çıkardım  ;) Akşam olmuş ve kızımın uyumasıyla, bana ait saatler başlamıştı.Böyle küçük şeylerle de eğlenirmiş işte diye geçirirken içimden, önce facebook'a bakayım dedim kendime..Baktım ki ne göreyim! Tek bir yorum bile yazılmamış.Önce kimsenin ilgilenmemesine üzüldüm.Sonra, insanların kendilerine bu kadar bile ayıracak vakitleri olmadığına üzüldüm."Amaan kim uğraşacak bununla, ne saçma! " diyenleri duyar gibi oldum.Kendime şaşırdım, böylesi bir facebook paylaşımından bu kadar mutlu olunur mu diye.Ve ikinci yorumu yazdım; "İkinci cümlenin de bana ait olmasına şaşırmadım ;)  Kitaplar en uzaklarda belli ki ..."

Kitaplar, hatta -dergi, gazete, çocuğunuzun okul kitabı bile- olabilir.Eğer uzağınızda değillerse, bir cümle yazmanızı rica ediyorum.60. sayfanın 9. cümlesi.