Tuncel Kurtiz Ve Yağmur Çiseliyor

Seneler önceydi.Yer, Akhisar.Salon tıklım tıklım.Sahnede büyük Usta, Şeyh Bedrettin Destanı'nı oynuyor.Soluğumu tutarak izledim ve  oyunun sonunda herkes ayakta alkışlarken, Tuncel Kurtiz'in boynuna sarılmış bir şekilde sahnede buldum kendimi.Nerede olduğumuzu bile unutmuşum.Duyduğum belki de en yüksek alkış sesleriyle kendime geldim neyseki de, boğulmaktan kurtuldu Usta.Mahcupça salındı kollarım yanlara.Yanaklarımın kızarıklığı belli olmasın diye koşarak indim sahneden.Ellerim patlarcasına eşlik ettim alkışlayanlara.İçimden hala "Yağmur çiseliyor" diye tekrar ederek bekledim kulis kapısında.Allahtan, "Bu kız yine sarılarak boğacak beni" diye korkmadan içeriye çağırdı beni.Gözümün tiyatrodan başka hiçbir şey görmediği yıllardı.Bulmuşum büyük Usta'yı soru yağmuruna tutmam mı?Ah keşke o yaşların enerjisiyle heyecanlansak hep.Oyuncu olmaktan başka bir şey istemiyordum.Zaten sahne tozuna da aşinaydım.Dinledikten sonra dedi ki; "Kızım genceciksin daha, güzelsin.Tiyatro zordur.Çoğunu süründürür.Git zengin koca bul evlen birçoğu gibi."  Anlamıştım tabii anlamasına da, beklediğim cevap bu değildi.Olsun.O her ne kadar gerçekleri göstermeye çalışsa da, bu işi geceleri tiyatroda uyumaya razı olacak kadar sevdiğimi nereden bilecekti.Hala içimden aynı dizeler geçiyordu o sırada ...

Yağmur çiseliyor.
Serez çarşısı dilsiz,
Serez çarşısı kör.
Havada konuşmamanın, görmemenin kahrolası hüznü
Ve Serez çarşısı kapatmış elleriyle yüzünü.

Yağmur çiseliyor.

Ve ben nereden bilecektim Ramiz Dayı karakteriyle küçük büyük herkesin tanıdığı biri olacağını.O yıllarda yalnızca sinema ve tiyatrodan takip edenler bilirdi onu. "Biz zengin olma tehlikesini atlattık.Şimdi daha huzurlu yaşayabilirim"  diyeceğini de bilmediğim gibi.  "Yolda yürürken bana 'dayı' diye bağıranlar var.Ama dönüp bakmıyorum.Benim adım Tuncel Kurtiz.Ne dayısı?Sinirleniyorum böyle şeylere."  demiş bir defasında da.Kafa tutmak, karşı olmak onun işiydi.Tıpkı;  "Hangi takımı tutuyorsun diyorlar.Muhalifim dedim.Çarşı'dan çıkmam dedim, kartal gibi kimseye minnet etmem dedim."  sözleriyle belirttiği gibi.

Ve yine nereden bilecektim kendisinin tiyatro tutkusu yüzünden hukuk fakültesi, filoloji, felsefe, psikoloji ve sanat tarihi bölümlerini bıraktığını.

Can dostu Yılmaz Güney'in yurt dışı çıkış yasağı oldu yıllardı.Cannes Film Festivali'nde onu temsil etmeye Tuncel Kurtiz gitti.Geri dönemedi.Tüm arkadaşları tutuklanmaya başlamıştı.Ya kendi ülkesinde tutuklu kalacaktı, ya başka ülkelerde sürgün olacaktı.Sürgün olmayı seçti.İsveç Kraliyet ve Devlet Tiyatrosu, Göteborg Şehir Tiyatrosu oyunculuğunu, Tunç Okan'la Otobüs'ün, Berlin Film Festivali'nde En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazandıran Kuzu'nun Gülümseyişi'ni ve Yılmaz Güney'le çektiği Sürü'yü bu sürgünlük yıllarına sığdırdı.Dönmeyecekti kararlıydı.Ta ki, can dostundan haber alana kadar... "Duvar'da ya Kurtiz oynayacak ya da Kurtiz oynayacaktır." diyordu.Kurtiz haberi duyar duymaz ülkesine geri döndü.Duvar'dan bir yıl sonra en iyi arkadaşını, gençliğini, hikayelerinin kahramanını kaybetti.Güney sık sık Kurtiz'in rüyalarına girdi.Bu tarifsiz acıyı Kurtiz bir belgeselde şöyle anlatacaktı: "Rüyama girdi, öldün dedim.Ölmedim dedi.Hakikaten de ölmedi.Rüyalarımda hep arkadaşlığımız devam etti."
Onat Kutlar Kurtiz için: "Türkiye farkına varamadı Tuncel Kurtiz'in.Kırıldı tabii.Umarım ölmeden önce değerini anlarız." demişti.2000'lerde anlaşıldı değeri.Umut'ta Hamal Hasan, Duvar'da  iyi gardiyan Ali emmi, Sürü'de Vesikanlar'ın lideri Hamo ağa olan Kurtiz, artık Ezel'in Ramiz dayısıydı.

Büyük ustanın aramızdan ayrılışının 3. yıl dönümüydü bugün. Kendisinin de;  "Aileden biri ayrıldığında, yüzünü unutsan da, sesi kalır seninle.Yine de devam eder seninle konuşmaya."  dediği gibi, sesi kulaklarımda hala ...

Yağmur çiseliyor
Beyaz ve çıplak mürted ayaklarının
Islak ve karanlık toprağın üstünde koşması gibi.

Yağmur çiseliyor ...