Bahar Ruhlu Doğa Ana

Mevsimlerden yaz.En rahat mevsimse, ilkbahar.Uyumlu.Bir o kadar da uyumsuz.Garantici görünümünün ardında, yaşam armağanının tüm güzellikleri de, hırçınlıkları da onda gizli.Sıcak da öldürebilir, soğuk da kimi zaman.Baharsa, ılık ve serin.Almak istediğin tüm tadları verir cömertçe.İklimin çok sıcak zamanlarında sadece; vazgeçilmez denizin, ferahlatmasını ve uçsuz bucaksızlığını severim.Eğer mevsim kışsa, en güzeli; çayın ya da kahvenle, pencereye yakın bir yerinde odanın, izlemektir dışarıyı ve dalmaktır öylece.

Bahar ruhlu bir Doğa Anayım.Hiçbir zaman kadınların kendilerini "Ben anayım" diyerek ifade edişlerinden hazzetmedim.Başka şekilde hiç kendi-ni sevmememiş de, kendinde sevilecek tek şeyi bulmuştur sanki.Acıma duygusunu hunharca harcamış, karşısındakilerin gözünde önce saygı yaratmış, hemen ardından övgülerle yücelmiştir artık o.Ana olma tadından mahrum kalmışların duygularına da; acının, eksik hissedişlerin kocaman boşluğunun ağırlığını vermiştir saygısızca.

Peki bunca laf söylemişliğe rağmen, niye kendini ifade edişinde "Anayım" sözcüğü de geçiyor be kadın ! diyenleriniz varsa da hemen karar vermesinler.Çünkü anne olunca, içindeki bir "ben"i daha doğuruyorsun.Çocuğun senden bir parça, genlerini taşıdığı için.Ama tamamlayan oluyor yeni "sen"i."Canından can kopmak" deyimini sıkça kullanırız.Ama hissederek söylemeyiz çoğu zaman.İki kopan bir araya gelince tamamlanır ancak.Can'ımızı hissetmeden deyiveririz.

Ve niye "Doğa Ana" derseniz de;İki sebep var.Hayallerin varlığına ve hissedilenin gerçekliğine olan inançtır ayakta tutan beni.Ama burdaki inanç sözcüğü dini anlamından uzak.Hayaller  ve gerçekler, doğa ve doğaüstü gibi.Bambaşka, ama bütün.Tıpkı Doğa gibi.Bu ilk sebepti.ikincisi de yine birinci sebebten dolayı. "Hakkımda" yayınıma göz atanlar ve tanıyanlar bilir ;) 

30 'umda tanıştım yeni "ben" le.Önceki kadar yürüyemiyordum artık karlı yollarda.Çocuklar kardan kıştan yetişkinler gibi korunamazdı çünkü.Önceki kadar iliklerine kadar sıcak, artık "ben"i yakardı.Gönlüm yanardı.Siyah bir tende, ışıldaması gereken can-ım gözlerin çaresiz hüzünlü bakışları gelirdi aklıma.Sıcak, kuraklık ve açlıktı çünkü.Böylece, bıraktım kışı-yazı.Bıraktım kendimi ılığa. Güvenle...Ama asla rehavetle değil.

Can'ındaki canın mutlu varlığının ön koşulu, Sen'in mutlu varlığın.Onun, dolayısıyla senin için de güç kaynağı yine sensin yani.Koşulsuz sevgiyle bezenmiş yarınlar doğurabilmenin tek koşuluysa, kendini ve zaten seninle aynı olan, bir olan tüm parçalarını sevmek koşulsuzca.Zıt bellediğin yanların da sensin.

Aynaya baktığında iki şey görürsün.Bir kendini, bir de arkanda olup biteni.Karşıyı görmek içinse lazım değildir ayna.Bir gözlerin, bir de aynada gördüklerin yeterli.Elimde aynam, aylı-güneşli ılık zamanlarda yürümek zamanı şimdi.

Armağanım olan yaşamımın, şimdiki ve gelecek zaman ekleri de, özdeki neşe ve huzurun ellerini, kaçacak gibi yaptıklarında dahi yakalasınlar umarım.Ve diğer neşeli-huzurlu ellerle tutuşsunlar elele.