Bedenim Başka Ben Başka / LGBT

Toplumsal normlar dışında dünyaya gelen; Bedenim Başka Ben Başka diyenlere, ötekileştirmeyenlere, tüm renklerin kardeşliğine inananlara, sevginin birleştiriciliğinde var oluşu kutlayanlara... 


Bazen yazdıklarımın ne şekilde ortaya çıktığını soran arkadaşlarım oluyor. Ya da bloğumdan söz açıldığında neye dair yazıyorsun diyorlar. İçimden geçen bir sürü cümleyi süzüp çok sıradan şeyler söylüyorum. Sezgileri ve gözlemleri güçlü olan mizacım, karşımdakinin zaten laf olsun diye sorduğunu biliyor çünkü. Laf olsun diye sormayanları ise, cevabıma merakıyla bir soru daha ekleyenlerden biliyorum. Eğer aynı frekanstaysak heyecanla sürüyor sohbet. Fark ettiklerimi, öğrendiklerimi, hayatın özündeki anlamlara erişmemi sağlayan duygu yoğunluklarımı yazdığımı, kendimde gördüğüm gölge yanlarımla tanışmama vesile olan karşımdaki ayna kişilikleri, onlara baktığımda/kendime baktığımda yansıyanları yazdığımı anlatıyorum.

Bu yazının ortaya çıkışı da; hep varlıklarını bildiğimiz, fakat çok da anlamaya çalışmadan yaşayıp gittiğimiz, hakkında fikrimiz sorulduğunda kulaktan duyma laflarla hor görülen bir kesim insanı merak edip anlama isteğimden doğdu. Bir süre önce yapılan LGBT onur yürüyüşü dolayısıyla bir yazı hazırlamak istedim. Fakat ben hissettiğimde yazmayı seviyorum. O yüzden bu isteğimin üzerinde durmadım. Bir yandan Ali Hoca'ma Çağdaş Edebiyat Sayfası'nda yayımlayacağı bir sinema yazısı için verdiğim söz üzerine film araştırıyorum. O sırada bir belgesel filme denk geldim. Daha doğrusu, tesadüflere yer olmayanlar evreninde, zamanında karşılaşmalardan biri daha vuku buldu. Belgesel filmin ismi; "Benim Çocuğum"du. Belgesel analizini yazdığım yazımı bloğumda da yayımlayacağım. Ama bu herhangi bir kitap ya da film analiz olmadı benim için. Yaşadığım hal; ağlamak ve umutla gülümsemek arasında bir medcezirdi adeta.

Doğum anından ölene dek ne kadar çok duygu deneyimlediğimizi bir düşünün. Aslında duygu medcezirinde sürüyor hayat. Duygular kimi zaman hayatımızı renklendirirken, kimi zaman da üzüntünün zirvesine çıkartıp çaresizlikle tanıştırıyor bizleri. Sahip olduğumuz en kıymetli hazine sağlıklı bir nefesken, tanrısal yetkinliklerimizi unutup, toplumsal öğretileri, hayatımızın merkezine alıp dert ediniyoruz. Hayatın günlük sıkıntıları yetmezmiş gibi, başka insanların hayatları hakkında ahkam kesmeler başlıyor sonrasında. Karşımızdakini eleştirmeye, yargılamaya hak buluyoruz kendimizde. Özündeki insanın kim olduğunu, şu ana kadarki yaşanmışlıklarını umursamadan, olması ve olmaması gerekenler el kitabının ciltleri arasındaki hükmü bulup çıkartıyor zihnimiz. Ya bizi insan yapan duygularımız nereye gizliyor kendini böyle zamanlarda?

Bir insanı en çok evladının üzülmesi üzer. Ona gelecek olan bana gelsin deriz ebeveynler olarak. Annelik duygusunu anlamak için anne olmak gerekmiyor üstelik. Kadın ya da erkek her yetişkin, can taşıyan her varlığa annedir hayatta. Sevmek, koruyup kollamaktır anne olmak/insan olmak.

Birilerini yargılamak kolay, peki yargılandığınızda neler hissedersiniz? Ya da canınızdan çok sevdiğiniz evladınız dışlandığına, yalnız bırakıldığında, hor görülüp itilip kakıldığında, hakarete ya da saldırıya uğradığında, bıçaklanıp işkenceye maruz kaldığında, bedenine/ruhuna tecavüz edildiğinde, öldürüldüğünde ne hissedersiniz?

Onlar ötekiler; egomuzu yüceltirken, ruhumuzu kendi ellerimizle kirlettiklerimiz. Onlar, sokakta görüp kendi aramızda gülüştüklerimiz, ibne, nonoş gibi aşağılayıcı sözcüklerle yaftalayıp geçtiklerimiz, kendimizi üstün gördüklerimiz. Oysa insan sadece insandır. Diğer tüm sıfatlar bizler tarafından yakıştırılıyor.  Beden giysimiz ne renk olursa olsun, hepimiz dünyaya çıplak olarak geliyoruz.

Dinsel veya diğer, tüm kadim öğretilerin kalpten bahsettiğini biliriz. Kanunları, kuralları insanların koyduğu yaşamda, tek yapman gereken; kalbinden, özünden gelen sevgi dilinin sesini dinlemek. Kalbinin notaları, evrensel yasaların düzeninde çalacaktır şarkını. Hepimiz aynı şarkıyı tutturmak zorunda değiliz. Bırakalım herkes kendi bestesini yapsın.

                                                               💖💚💜💙💛

Not:
Konunun derinliği dolayısıyla birbiriyle bağlantılı yazılar olarak yayımlıyorum. Bir sonraki yazı LGBT ve "Benim Çocuğum" belgeseline dair olacak. Gerisi empati yeteneğinize kalıyor. Dualitenin içindeki birliği görebilmek ve kardeşçe yaşamak dileğiyle...
(Altta yer alan videoyu izlemenizi öneririm.)

Güncelleme; "Benim Çocuğum Belgesel Filmi / LGBT" başlığıyla, yazım yayında.

Her paylaşımı bir kitap tadında olan Sevgili Hülya Reis'in Facebook sayfasından alıntı:

Bireyselleşmenin Gölge aşamasını bile geçememiş bizlerin :( daha sonraki Anima - Animus bütünleşmesi ile idrak edilebilecek - videodaki -bu durumu anlayabilmemiz de mümkün değil , ama umuyorum ki empati kurabiliriz 🙏toplumun % 2 sini oluşturan bu kişilerin işi belli ki çok zor, zira bizler hep dualiteye göre düşünen kişileriz, iyi- kötü,kadın- erkek,özellikle toplumsal cinsiyet söz konusu olduğunda ve bir de bizim gibi cinsiyet denilince hemen cinselliğin düşünüldüğü zavallı toplumlarda....

Cinsiyetle cinsellik
irtibatlı ama yine de
farklı şeyler öncelikle.

Şimdi buraya kadar yazdığım her şeyi okuyup
son derece Biyolojik olan
Cinsiyet mekanizmasının birçok biyolojik türevi olduğunu bilmeyen ,

sadece XX ve XY den ibaret olduğunu sananlar

XO ,XXX ,XXY, XYY olan dişi veya erkekler
ve
yine bu güzel insanda olduğu gibi
farklı XY kadınlar da
olduğunu bilmeliler.

Işık bir spektrum

ve bizim de sadece siyah - beyazımız yok ,

gerçekten de -biyolojik cinsiyeti anlamak için-
tüm renklerle düşünmek gerekiyor,
yukarıda sayılanlardan çok farklı olanlar da var zira...

Yaftaladığımız , dışladığımız :(((

Bunları tamamen normlar dahilinde bir kadın olarak yazıyorum

ve bir Biyoloji Öğretmeni sorumluluğu

ama her şeyden önce
toplumsal cinsiyet kalıplarımızın

Cinsiyetin
kültürel olarak dokunan bir kavram olduğu
ile ilgili gerçeğin

biraz olsun farkındalığa ulaşabilmesi dileği ile yazıyorum

Tüm __İnsanlara__ Saygımla....

yorumlardan;

Hülya Reis Cinsiyetin ikiliğinin 
nasıl tesis edildiğini anlatan bir tarih, ikili seçeneklerin değişken bir inşa olduğunu teşhir edebilecek bir soykütük mevcut mu? Cinsiyete dair doğal görünen olgular, çeşitli bilimsel söylemler tarafından başka birtakım siyasi ve toplumsal çıkarlar uğruna söylemsel olarak mı üretilmişlerdir? Eğer cinsiyetin değişmezliğine itiraz edilirse belki de "cinsiyet" denen bu inşanın da toplumsal cinsiyet denli kültürel bir inşa olduğu; hatta belki de "cinsiyet"in aslında zaten başından beri toplumsal cinsiyet olduğu, yani cinsiyet ile toplumsal cinsiyet arasındaki ayrımın aslında ayrım falan olmadığı ortaya çıkar.
Judith Butler
Cinsiyet Belası