Bir Blog Yazarının İtirafları / Yorumlaşmalarımızda Ne Kadar Samimiyiz?

Yazmak Ya da Yazmamak İşte Bütün Mesele Bu!

Şu anda yazmakta olduğum yazıyı aslında çok uzun zamandır erteliyorum. Erteleyiş sebebimse, kendimi yanlış ifade eder de yanlış anlaşılır mıyım korkusuydu. Tüm korkulardan ve yargılardan arınmayı seçmiş, en azından bunu başarabilmeye çalışan biri olarak ise 'yazmalıyım' duygusu ağır bastı. Bu yazı bir veda, ve bir başlangıç belki. Ama hiç bir şeyin keskin uçları yok ve her şey değişken. Tıpkı; yaşam gibi... Ve ben, duygu ve düşüncelerimi sözcüklere her aktarışımda, kendime bir adım daha yaklaştığımı hissediyorum. Yazdıkça anlamlar çoğalıyor sanki hayatımda.  (Yazar bu araya kendi özlü sözünü eklemek ister ;) :
"Zihnimde uçuşan düşünceleri ayıklayıp, onları birer resme dönüştürebilmemin tek yoluydu benim için yazmak" AY (Kısaca Aytül😊)

Bir yere gittiğim, ya da bloğumu kapatmak gibi bir düşüncem falan yok yani. Sadece yorum bölümünü kapatmak düşüncemi nedenleriyle anlatmak ve yazarak bir karara varmak niyetindeyim. Şimdiye kadar rahatsız edici bir yorumla karşılaşmadım diyebilirim. Aksine öyle yorumlarla karşılaştım ki, benim yazıyı yazdığım anda yanımda, hatta içimdeymiş gibi hissettiren blog yazarı dostlarım oldu. Varlığınıza binlerce teşekkürler🙏 Bu kararı almamdaki sebep; bir süredir blog yazarı arkadaşlarıma ziyaretlerde bulunamayışımdan dolayı. Belki, ne var bunda hepimiz ara sıra yaşıyoruz bunu diyebilirsiniz. Evet, ben de baştan öyle düşündüm. Bazen sevdiğim dostları ziyaret ettim. Hele ki bloğuma yorumuyla katkıda bulunan arkadaşlarıma cevap vermemek ve iadeyi ziyarette bulunmamak gibi bir davranışta hiç bulunmadım. Bu defa da yine garip bir hissiyata büründüm. Yorumda bulunduğum sayfadaki diğer yorum yapan arkadaşlar, "demek ki blog ziyareti yapıyor ama bana gelmiyor" zannederler mi diye kaygılandım. Belki paranoyakça gelebilir ama, birilerini kırar mıyım zannı rahatsızlık verdi işte🙈 Yorumlaşsak da mı yazışsak, yazışsak da mı okunsak... sak-sek, tık-tık, kim ooo...😵 Hoop kafalar iyice karışmadan devam edelim😉

Birbirimizin Yazdıklarını Yorum Karşılığı İçin mi Okuyoruz?

Yorumların bir blog yazarı için ne kadar değerli olduğu tartışılmaz. Fakat her şeyde olduğu gibi tartışılabilir kısmı; içeriği. Hepimizin yazılarının altına zaman zaman, biri de çıkıp, yazmış olmak için yorum yazmıyor mu? İllaki karşılaşıyoruz. Hissederek yapılmamış her davranış gibi, bu tarz yorumlar da sahtelik kokuyor. Tamam, blog yazarlarının dayanışması çok güzel. Ama, ben geleyim de sen de bana gel demek, baştan koşullu bir davranış olmuyor mu?

Yazdıklarımı gerçekten okumak istediğin için okuyor olmalısın. Sonuçta hepimizin ilgi alanları farklı. Senin o andaki duygusal veya düşünsel ihtiyacına cevap vermeyen her şey, sadece görev gibi hissettirecektir. Ve biz blog yazarlarının amacı, asla bir görevi yerine getirmek değil. Aksine, sadece sevdiğimiz için yazıyoruz. Para kazanmak amaçlı yazanları ayrı tutuyorum. Onlar blog yazarlığını işe dönüştürmüşlerdir, onlara da saygı duyarım elbette. Ben keyifle ve aşkla yazan kesimden bahsediyorum. Arkadaşlarımın bloglarına ziyaretlerim sayesinde bilmediğim konularda bilgi sahibi oldum. Yeni kitaplarla tanışmama vesile olanlar oldu. Bazılarının duygularında kendimi buldum. Ve nefis arkadaşlıklar edindim. Tanışmadan sevmenin, sevilmenin tadına vardım. Katkılar tartışılmaz fakat, derdim bu değil. Derdim; karşılıklı gidip gelme gerekliliği hissiyatıyla mecburiyete dönüşen kısım.

Mesela merak ettiğim bir şey var; erkek bir blog yazarı, bir makyaj bloğunu iadeyi ziyarete gittiğinde ne yazıyor ola ki? "Ben de tanıttığınız rujdan eşime almıştım" falan gibi bir yorumdur herhalde :) Belki o ürünün varlığından bile haberi olmamasına veya ürünün varlığının umurunda olmamasına rağmen yazmış da olabilir. Çünkü bizde iadeyi ziyaret, bir kibarlık göstergesi sonuçta. İyi de hal böyle olunca, hiç ilgilenmediğiniz bir yazıyı da okumak zorunda kalmış olmuyor musunuz? Yine yanlış anlaşılmasın diye belirteceğim ki, her blog ve her blog yazarı çok değerli. Asla bloglar arası hiyerarşik bir düşüncem yok. İlgilenmediğiniz blog tarzı teknoloji de, edebiyat da, makyaj... da olsa aynıdır. Hepimiz kendimizi ifade ediş biçimlerimizden biri olarak yazmayı seçmişiz. Bir emek var ortada ve emek vermek değerli olmanın olmazsa olmazı.

Ne Kadar Samimiyiz?

Bu yazıyı buraya kadar okuduysanız, muhtemelen iki açıdan değerlendiriyorsunuzdur bu yorum olaylarını artık. Güzel yanıyla zaten mutluyuz ama, zaman zaman hiç bu hislerle okuduğunuz ya da yazdığınız bir yorum olmadı mı? Yani canım arkadaşlarım, hal böyleyken, yapmış olmak için yapmış olmuyor muyuz?

Aslında dedim ya uzun zamandır düşünüyorum yorumları kapatmayı diye. "Ay Güncem" etiketiyle yayımladığım yazılarım daha içsel yazılar olduğu için o yazılarımı yoruma kapattım. Öncelikle ruhsal hallerime dair oluşundan dolayı kapattım, öte yandan; "yine de yazmak isterseniz mail adresime bekliyorum duygu veya düşüncelerinizi" diye not koydum altına. O yazılarıma mail yoluyla gelecek yorumlar bence koşulsuz ve gerçek yorumlar olacaktı. Ve gelen yorumlar kaç tane oldu derseniz; sadece 1 yorum aldım. Bilirsiniz bazı yorumlar içinize işler ya, işte öyle yazılmıştı o da. Hiç unutamayacaklarım arasındaki yerini aldı elbette. Ve iç hesaplaşmam da hiç bitmedi; ne kadar samimiyiz?





NOT:

Sevgili Sibel'in Sosyal Medya Kafe bloğunda benzer duygu ve düşüncelerle yazıp yayımladığı 'Bloglar İçin Yorumların Önemi' başlıklı yazısını da mutlaka okuyun derim😉


Yazıp yayımlamadığım bu yazım, Sevgili Derya'nın Deli Kızın Bohçası bloğunda yorumladığı bir kitabın içeriği bambaşkayken, sadece başlığı okunarak yazılan alakasız yorumlardan yola çıkarak yayımlamaya karar verdiğim bir yayındır. Linke tıklayıp arkadaşımın yazısını okuyabilirsiniz. (Okumadan yorum yapmayın bence😅)