Filmin İçine Girmek / MÜSLÜM BABA

(16.11.2018 tarihinde, Akhisar Postası'nda yayımlanmış olan yazım.)

"Herkes cennette doğar, bazıları cehennemde büyür. Benim gibi... "

'Müslüm' filmi gösterime girmeden önce merak uyandırmıştı bende. Gösterime girdiğinden bu yana ne kadar çok seyredildiği de gündem konuları arasındaydı. Hakkında çokça yazıldı, çizildi. Bir kısmını okudum yorumların. Genellikle çok beğenildiği üzerine fikir birliğindeydi bir çoğu. Fakat ben en çok kadına şiddeti normalleştirdiği yorumları nedeniyle gidip, kendim değerlendirmek istedim.

Hafta içi olmasına rağmen oldukça kalabalık bir salondaydım. Film başladı ve salonda hiç kimse kalmadı. Hatta salon da kalmadı. Meğer sinema salonu diye girdiğim yer, bir zaman makinesiymiş. Filmi, filmin içinde ve her karesinde, en yakın tanık olarak izledim adeta. Özellikle ilk yarı bir ara nefesim sıkıştı sanki. İlk defa film izlediğimi unutup, müdahale edesim geldi bazı sahnelere.  İyi ki dedim, yalnız gelmişim bu filme. Çünkü bir şeyin içine girmek istiyorsan; her karakterle empati kurabilmeli ve etraf kaygılarından uzak olmalısın. Özellikle benim gibi ağladığının izlenmesinden pek hoşlanmayan biriyseniz, yalnız izleyin derim. Empatiye gelince; her oyuncu o kadar oynadıkları karakterlere bürünmüştü ki, Müslüm Gürses'in yaşadığı derin acıyı duydum yüreğimde. Filmin bir repliğinde dediği gibi; "Sen benim ciğerimsin. Çiğerimi delme, deşme!" Ciğerim sızladı babası annnesini ve kız kardeşini gözünün önünde öldürünce. Bu izlediklerimin gerçekten yaşandığını bilmek canımı tekrar acıttı. Reenkarnasyon düşüncesi geçti içimden. Dünyaya gelmeden, öğreneceğimiz deneyim adına ailemizi kendimizin seçtiğinden, ve bazı insanların zoru seçtiklerinden bahsediyordu okuduğum bir yazıda. Yoksa, diğer türlüsünü düşünmek; Müslüm Baba : "Herkes cennette doğar, bazıları cehennemde büyür. Benim gibi... " derken, 'adaletin bu mu dünya?' sorgulamasıyla, beni biraz daha filmin içine çekiyordu. Haydar Haydar'ı dinlerken, daha bir yakınlaşıyorduk. Diğer şarkıların seçimi ve sunumu da tam tadına vardırıyordu Muhterem Nur'la yaşadıkları aşkın.

Kadına şiddeti normalleştiren bir kusur aradım bir yandan. Hiç de böyle bir ifade göremedim. Sadece bir sahnede Muhterem Nur'un dayak yemiş olmasına rağmen: "Benim anneme borcum var. Beni dünyaya getirirken öldüğü için borçluyum. Ya ben sana sevmeyi öğreteceğim, ya da sen beni öldüreceksin." diye bir repliği vardı. Geçirdiği kaza sonrası dayanılmaz baş ağrıları ve ara ara bilinç kaybı yaşaması dolayısıyla kendini alkole teslim etmesi gibi hiç bir sebep şiddeti olabilir kılamaz tabii ki. Fakat zaten bu sözlerden sonra Müslüm'ü terk ediyordu. Filmin, kadına şiddeti meşrulaştıran bir yanı yok yani. Peki, çocukluğunda kendisi ve annesi şiddete maruz kalmış biri, ilerleyen zamanlarda, kendisi de bir başkasına nasıl şiddet uygulayabilir? Böylesi travmalar, canı acıyanın can acıtmasına mı yol açar? Bu acıyı bildiği halde, en sevdiklerinden ya da en yakınındakilerden mi alır intikamını? Psikoloji ve sosyoloji bilimi bu konuda ne diyor? Ve en önemlisi, dünyadayken cenneti yaşamayı hak ediyor olan tüm çocuklara, nasıl cehenneme düşmeden yardım edilebilir?

Konserlerinin kendini kaybetme raddesine gelen bir kitle tarafından izlendiği gerçeği de, bilimsel bir tez konusu olabilecek boyutta. Hele ki bir hayranı tarafından sahnede bıçaklandığı düşünülünce, rehabilite edilmeye çokça ihtiyaç olduğu daha bir ortaya çıkıyor. Filmin yapımcısı Mustafa Uslu, Gürses'in babasının gerçekten çok kötü biri olduğunu söyleyerek, "Müslüm Gürses'in babası küçük kardeşi Ahmet'i annesine, Müslüm'ü ise kendisine benzetirmiş. Asla babası gibi bir baba olmak istemediği için baba olmaktan hep korkmuş. Bir gün baba olduğunda içindeki canavarın canlanacağı ve babası gibi bir baba olacağı korkusuyla, evlat sahibi olmaktan hep kaçınmış. Kendisini de 'Ben zaten babayım. Benim evlatlarım var. Bana baba diyorlar.' diyerek teselli etmiş. Bu korkularından dolayı, 'Topluma zararlı bir adam olurum, yeni doğmuş bir cana kötü davranırım, kötü bir evlat yetiştiririm.' diye bundan feragat etmiş." derken, sözlerine şöyle devam ediyor: "O kadar dramatik ki, Müslüm Gürses'in hayatı gerçek olmasa ve birisi anlatsa, kimse inanmaz. Hadi canım böyle bir hayat mı olur? Bir insanın başına bunlar mı gelir denirdi." Filmi dramatik göstermeye çalışmak şöyle dursun, bazı dramaları törpülediklerini söylüyor.Bana göre de arabesk tarz müzik yapmış birini, -tüm acılarına rağmen- arabeskleştirmeden aktarmayı başarmışlar izleyiciye.

Benim için Müslüm Gürses, bir zaman çalıştığım radyonun en çok istek alan şarkıcısıydı sadece. Hatta yayında Müslüm çalarken, diğer deckten başka şarkılar dinlemekti.(filmi izleyene kadar yani). Şu anda filmin ruhunu tekrar hissedebilmek adına her ne kadar kendisini dinliyor olsam da, dinlemekten hoşlandığım bir kaç parçası olmasına rağmen genelde dinlemeyi tercih etmeyeceğimi biliyorum. Yani filmi izleyen, Müslümcü olup çıkmıyor. Ama, bir şeyi daha iyi anlıyorsunuz; hikayesini bildiğiniz bir insana asla ön yargıyla yaklaşamıyorsunuz.

Filmi kaç kişinin izlediği, hasılat rekorları kırar mı gibi konulara değinmeyeceğim. Çünkü benim için ne rakamların ne sıfatların önemi var. Tek önemli olan bana hissettirdiği duygu. İster komedi, ister dram içersin. İzlediğim/dinlediğim her neyse beni içine alabiliyor mu onunla ilgilenirim. Ve ben, tüm ekibiyle, tek ruh yakalamış bir film izledim. Ne mısır çıtırtısı duydum, ne bir fısıldaşma. Filmde hani sessizliğin hakim olduğu sahneler olur ya, işte oralarda bile kimse sanki nefes dahi almıyordu. Sanırım o anlarda, bu salon diye girdiğimiz zaman makinesinde herkes kendi yolculuğundaydı.





Aytülpedia ;)

Vizyon tarihi: 26.Ekim 2018
Oyuncular: Timuçin Esen (Müslüm Gürses)
                   Zerrin Tekindor (Muhterem Nur)
                   Ayça Bingöl (annesi)
                   Erkan Can (ustası-Limoncu Ali)
                   Taner Ölmez ( kardeşi)
                   Erkan Avcı (menajeri)
                   Şahin Kendirici (genç Müslüm)
                   Turgut Tunçalp (babası)

Senaryo: Hakan Günday
                Gürhan Özçiftçi

Yönetmen: Ketche
                   Can Ulkay

Güven Kıraç, Erkan Kolçak Köstendil gibi sevilen oyuncuları da görmenin mümkün olduğu filmde, Timuçin Esen, şarkıları çok başarılı seslendiriyor.