ORTAK ÖYKÜMÜZ / MİM

(Görsel, handanerdag sayfasındandır)

Bildiğiniz gibi Mim, Bloggerlar arasında kaynaşmayı, birbirimizi daha yakından tanımayı sağlıyor. Fakat bu defa, her zamankinden farklı bir Mimle buluştu bloglar. Söz konusu ortak bir öykü yazmak olunca, hem eğlenceli hem de ilginç olacağını düşündüğüm için, 'ben de varım' dedim. Ve sıra geldi banaa. Farklı kişilerin hayal gücünün buluşmuş olmasıysa, kesinlikle heyecan verici.😉

Sevgili "Elmas Pırıltıları" beni mimlemiş. Kendisine çok teşekkür ediyorum.😍 Öykümüzün tamamına, bu mimin başlamasına vesile olan arkadaşımız; sevgili  "Berlin"'in bloğundan ulaşabilirsiniz. 😍

                                               💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

Oynadığım dizinin yapımcısı, çekim yaptığımız köşkün bahçesini bize tahsis etmişti bu günlük. Köşkün ihtişamına rağmen, evimizin bahçesindeymişcesine, samimi bir konseptte yapmıştım hazırlığı. Kimler yoktu ki... Dizideki annem, sonradan ortaya çıkan babam, Tunç, Yusuf, asistan Seray, çok sevdiğim makyözüm Işın... Ben de, hayat verdiğim Öykü'yü, bu günlük köşkün penceresinden izler bıraktım. En mutlu olduğum günü, yani hayatımın anlamının doğumunu kutlamak üzere, ev sahibiydim bugün köşkte. Hepimiz ara ara rollerimize bürünüp şakalaşıyorduk. Ta ki Alp'i görüp Mısra'nın sorusuyla karşılaşıncaya kadar. "Alp'le tanışıyor muydunuz?" cümlesinin yankıları, zihnimin duvarlarında titreşirken, yüksek voltta elektrik almış gibiydim. Belki de, uzun zaman sonra tekrar huzursuzlanan ruhum, bu anı yaşayacağımı çok önceden sezmişti. Bildiğim, ama ait olmadığım bir hayatın içinde sıkışmışken, tek gerçeğim vardı; oğlum. Bir an içerisinde, binlerce anının istilasına uğramıştım sanki. O sırada, Aslı annesine doğru koşarken düşmeseydi, bütün bunları düşünecek vaktim bile olmayacaktı. Çağın ve diğer çocuklar da oyunlarını bırakıp, merakla yanımıza geldiler.

"Heyy koca adam, arkadaşını merak mı ettin sen bakayım?" diyen Selim'in eğilmesiyle, Çağın'ın da Selim'in omzuna tırmanması bir oldu. Yıllar önce kaybettiği babasının sevgisini bulmuştu onda. İçimde ızdıraba dönüşen aşk acısını, şefkatle buluşturan, her kendimi kaybedişimde yolumu bulduran Selim... Evleneceğim adam yanımda, aşık olduğum adam karşımda. 'Off Irmak, şimdi bu düşüncelerin zamanı değil. Bugün can parçanın doğum günü' diye söylenen iç sesimle kendimi toparlayıp; "Hadi bakalım, pasta zamanıı." dememle, çocuklar sevinçle toplaşmaya başladılar.  Herkes çok mutlu görünüyordu.

Peki, Mısra'ya ne diyecektim? "Yanındaki adam tüm hayatımı allak bullak etti. Ve ben hala ona aşığım, ama başka bir adamla evleniyorum?" diye haykırsam, düzelir miydi her şey? Karakterle o kadar özdeşleşmiştim ki aylardır; 'benim yerimde Öykü olsaydı ne yapardı' diye de içimden geçirmeden yapamadım o anda.  Neyse ne işte! Bedeli ne olursa olsun, şu an yapmak istediğim şeyi yapacaktım. Selim'in elinden tutup, neşeli şarkılarıyla çocukları coşturan mini orkestraya yöneldim. Selim'in şaşkın bakışlarına aldırmadan, müzisyen arkadaşımın şarkısı biter bitmez, kaparcasına aldım elinden mikrofonu.

Ezberlenmiş rollere inat, doğaçlama vaktiydi şimdi. Ve sahne, yalnızca bana aitti ...

                                                 💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

Öykü'nün Öyküsü olarak başlayan, sonrasında beklenmedik bir biçimde dönüşen hikayemize biraz da hatırlatma olsun istedim bu bölümde. Ben çok keyif aldım yazarken. Emeği geçen tüm arkadaşlarıma teşekkür ediyorum. Vee sözü henüz tanımadığım, az sonra bloğuna uğrayacağım; 'Okumak hayattır' diyerek yola devam eden "Sevimli Kitaplar"a bırakıyorum.😍
Yaşasın hikayelerin sınırsızlığının birleştiriciliği 😉💕