İyi Ki Doğdun Aden 😻

İyi ki girdin hayatımıza Aden İzmir 💖😻🎉

Aslında adı Aden bizim sarı çocuğun. İzmir, göbek adı. Bana bir gün estiler; "göbek adı da İzmir olsun" deyivermiştim. İsmini Azra Kohen'in 'Aeden' adlı romanından dolayı koymuştuk. Hey gidi, neredeyse bir yıl olacak. Çünkü, minnak pisimiz bizimle yaşamaya, 15 Ağustos'tan itibaren başladı. Şimdi o ilk güne doğru gidelim. 😉

Fotoğraf biraz dağınık çıkmış. Çünkü kıpır kıpır yerinde durmayan bir yavrucuk, evinde ilk gününü oyunlar oynayarak geçirdi. Hoş, sonrası da farklı devam etmedi ya :) Yaz günü ayaklarımızı örtmeden yatamadık geçen sene. Ne de olsa her an kıtlanmayla karşı karşıyaydık. Ayakları ısırıp kaçmaları az da olsa devam ediyor. Sadece, ısrarcı değil önceki gibi. Küçük bir ısırık alıp sonrasını bizim tercihimize bırakıp, atıyor kendini yerlere. Gözünün içine baka baka bir yuvarlanışı var ki, gel de oynama 😻

Bahçeli evde doğup büyüyenler bilir. Zaten evde bir sürü kedi cirit atar, gezinir ortalıkta. Benim çocukluğum da öyle geçti. Bir keresinde iki arkadaş, iki yavru kedi sahiplendik. En çok, Sezen Aksu'nun şarkılarını dinliyoruz o sıralar. Arkadaşım kedisinin ismini Firuze koyunca, benimki de Ünzile oldu. Kısa bir süre sonra da kaçtı gitti zaten. Rahmetli babam pek sevmezdi kedileri. Daha doğrusu o zamanlar kediler, çoğu kişi tarafından 'hırsız' özellikleriyle dışlanan, varlığı gereksiz hayvanlardı. Nerede kedi görsen "Pissttt!!  diyeceksin ki kaçıp, gelmesin bir daha. Evinde kendi kedileri olanlar da vardı ama, zaten kediler hep bizimleydi. O yüzden 80'lerin, 90'ların çocukları genelde kediden, köpekten korkan ve kovalayanlar olarak yetiştik. Ama açıkçası benim içimde kalmıştı. Kedim olsun besleyip seveyim istemiştim. Ne yazık ki, büyüklerin bu konuda cevabı hazırdı: "Kendi evin olunca alır bakarsın." 😞

Şimdi Aden'den bahsederken konu buraya niye geldi derseniz, ben kızıma aynısını yaşatmak istemediğimden, onun evimize kedi almasına izin verdim. Tabii ki bu başlarda böyleydi. Her yerinde tüylerin uçuştuğu bir ev geliyordu başlarda gözümün önüne. Öte yandan çocukluğum, 'kendi evin olunca yaparsın' söylemlerinden dolayı, bir an önce kendi evim olsun isteğiyle geçti. Oysa bir çocuk zaten kendi evinde yaşıyordur. Onun da, o alanda isteklerini gerçekleştirebilme hakkı vardır. Yeter ki o sorumluluğu alacak yaşta olsun.

İşte biz de, başlarda pek istemesek de, bu düşüncelerle Doğa'ya "Tamam" demek durumunda kaldık eşimle. Öğretilenleri sorgulamadan ve içime sinmeden kabul etmeme gibi bir huya sahip olsam da, bu konuda değişim zamanımın geldiğini henüz bilmiyordum. Fakat, Aden evimize girdiği andan itibaren, kedilere dair bütün bildiklerimi unuttum. "Evladımm" diye evcil hayvanlarına sarılıp öpenlerin ne hissettiğini anlayamıyordum mesela. Yani, işte, bir can o da elbette ama, o kadar zannediyordum. Hatta biraz da korkuyordum açıkçası.

Çizmeli değil, çizgili kedi ;)

Geldiği ilk günden gitti korkularım. Bu minicik, oyun oynayıp sevilmekten başka bir talebi olmayan sevgi yumağı, nasıl zarar verebilirdi ki... Bize değil ama, kendine zarar verebilir olduğunu gördüm sonra. Çünkü bizim küçük sarı şeytan(yaramazlık yaptığında böyle diyorum;)) , balkon demirlerinin bir dışından bir içinden geçerek adeta bir 'tığ battı' yapıyordu. Bir kuş mu geçti, atlayıp yakalayacak sanıyordu. Bu arada, balkon demirlerinin tepesine zıplamış oluyordu çoktan. Hepimiz yürekler ağızda geçirdik bir süreyi. Neyse ki, Aden'e çocukluk korkusundan dolayı pek de alışamamış olan komşum hemen buldu çözümü. Her ne kadar bir çok kedi sahibi bunu çok önceden akıl etmiş olsa da, bizim için müthiş bir keşifti. 😅 Hemen o gün, balkon kapısı ve pencerelere sineklik yaptırıldı. Şimdi balkona gözetim altında çıkmasına izin var sadece. Yine de huylu huyundan vazgeçmedi ya :)) Bir anda atlıyor demire fırsatını bulursa. O yüzden, ellerimi üzerinde tutuyorum o özgürce gezindiğini sansa da ;) Her ne kadar "Kediler 7 canlıdır olmaz bişeycik" diyenler olsa da, evin kiremitinden atlamayacak aşağıya yani. Az değil, 6. katta evimiz. Acemi ailelere kamu spotu: Lütfen balkon ve pencere gibi yerlerden onları koruyacak şekilde düzenleyin evlerinizi. 😉💙

Bak baak, bizim, "Evin içinde asla kedi ya da köpekle yaşamam!" diyen Aytül, tavsiye verir olmuş. Oldum valla😎  İnsan 40 yaşından sonra, hayatı boyunca hiç tatmadığı bir duyguyu öğrenince, böyle oluyormuş demek. Yine de onu hapsediyormuşuz hissinden kurtulamyorum bir türlü. Keşke kaçıp bir daha onu göremeyeceğimizden korkmasam da, bahçeye indirsem, oynasa özgürce. Kuşların peşinden koşup ağaçlara tırmansa. Sonra benimle eve dönse. Ama kediler malum özgür ruhlu hayvanlar. Köpekler gibi gezmeye çıkarılamıyor maalesef :(

Biz de onu çok sevdiği olta oyuncağıyla oynatıp bol bol seviyoruz. Benim yakışıklı oğlum, çepiş gözlüm(uykudan uyandığı zamanlarda;), topiğim, sarı çocuğum, süt oğlanım(miyavlayıp uyutmadığında 'seni hiç sevmedim süt oğlan' diyorum ;) tüy yumağım, pamucuğum O. 😻 Kızım henüz 13 yaşında olmasına rağmen "Evladımm" diye sevdiği için, ben de anneanne oluyorum. Biz Türkler nasıl deriz; 'anane' :) Hah işte ondan :))

Bu yaşamda, benim bambaşka bir duygudan daha haberdar olmamı sağladığın, ve varlığın için teşekkürler sarı çocuğum. İyi ki doğdun Adencim💖 Ve teşekkürler canım kızım. Hani hep derler ya, 'çocuğumla birlikte öğreniyorum, büyüyorum' diye. Seninle çoğaltıyorum özümdeki sevgiyi küçük Kurabiyem 💖

Tüyüne rağmen seviyorum seni, gülü dikeniyle sevdiğim gibi ananecimm 😍💕

İzmir efesi, Aden İzmir ;)

NOT :  💙Doğanın uyanışının simgesi olan bahar bayramı; Hıdırellez hepimize kutlu olsun. Herkesin dileklerinin gerçekleşmesi dileklerimle...