Kırık Kaset / Sivas 2 Temmuz

2 Temmuz 1993
Yürekleri katran tutmuş, içlerine çökmüş karanlık, acımasızlık mizaçları olmuş...

Bu, gerçek bir Ayna Hikayesidir.Bugünün tarihine dair bilgiler, ülkemizin acı olaylar tarihinin en kara günlerinden biri olarak internette, tüm gerçekliğiyle var zaten.Bir kez daha okuyun, bir kez daha izleyin.Öfke duymak için değil! Yüreğimize salınmış zehrini, kan kusmak için değil! Çemberi oluşturmanın tek şartının, el ele tutuşmak olduğunu hatırlayabilmemiz için yapın bunu.'Klas hayat' kandırmaca özendirmesinin esir aldığı bedenleriniz bu kadar mı uyuştu? Hiçbir bağımlılık terk edilemez değildir! Kaç vakittir örttünüz perdelerini kalbin? Hatırlayın lütfen! Asıl görevi bizi korumak olan, bir annedir zihin.Atın bütün öğrendiklerinizi ve, tekrar, bir ceninin kalbine doğun.Yaşanan gerçeklere karşın, bir ceninin kalbi orası.Canlı ve gerçek.Ama, bir o kadar da ruha can verecek kadar duygu yüklü.Eşikte, kapı aralığında, kozada kaldık.Ama bir kelebek kozadan yardımla çıkamaz.Kozayı açarken harcadığı çaba, aynı zamanda uçmasını sağlayacak.

Her sabah olduğu gibi çalıştığım radyoya doğru yola koyuldum.Gazeteci amcamla şakalaştık; "Yine haberleri zamanında okuyamayacaksın.Ben hazır ettim senin için hepsini.Acele et!" dedi.Gülümseyerek, o dönemde yayımlanan bütün gazeteleri aldım ve koşar adım radyoya girdim.Yerel, küçük bir radyoydu bizimkisi.Kasetlerin baş tacı olduğu yıllardı.Hatta bir raf bana aitti.Abimin kasetlerinden ve kendi edindiklerimden oluşturduğum kendi arşivim bile vardı.Arabesk bir radyoda çalıştığım halde yarım saatlik bir rock programı yapıyorsan Pink Floyd, Led Zeplin... 'lerini kendin getirecektin.Ya da -arasıra da olsa- Neşet Ertaş, Ruhi Su, İlkay Akkaya'yla kulakların pasını almak iyi gelirdi.Ulusal ve yasal olan gazetelerden önemli haberleri seçer, okurdum.Onlar, artık, haber merkezimiz tarafından hazırlanan haber saatimizin parçası olurdu.

Tüm gazetelerin ortak konusu Sivas'tı.Okudukça; üzüntü, öfke, endişe, acı... tüm duygularım birbirine karıştı.Nasıl olurdu?

Birinin diğerini öldürdüğü 3. sayfa haberleri vardı.İnsanların birbirlerini öldürdüğü sahnelerin en kalabalığıysa savaşlarda yaşanmıştı.Okulda tarih derslerimizde, en çok da savaş tarihi okumuştuk.Ama adı üstünde tarih, gelmiş geçmişti.Benim savaştan anladığım; biri ya da birileri senin doğuştan gelen haklarına müdahale ediyor ve üzerinde hakimiyet kurup tanrının sana verdiği en özel haklardan olan seçme iradeni gasp ediyorsa, yani özgür bir can olarak geldiğin dünyayı sana dar ediyorsa kendini ve yaşam alanını korumaktır.Birilerinin boyunduruğu altında yaşamak, yaşamak değildir.İşte o zaman barış içinde yaşayabilmek adına, savaşmak zorunda kalırsın.Oysa bir canlının dünyaya gelişindeki en özel anlam; yaşamı korumaktır.Ama savaşta değildi ki ülkem... Peki bu yaşanan neydi böyle?..

Bedeninde taşıdığı kalp ve beyni, -aslında kutsal olan tek şeyle- yani sevgiyle yüceltmek yerine karanlıkların hizmetkarı olmuş ne çok insan varmış meğer.18 yaş masumiyetimin, bekareti bozuldu o gün.Sesim titreyerek okuduğum ilk haber bülteniydi.İnsanlığın yoksunluğuna ilk tanıklığım.Diri diri yakılan bedenlerin ateşi düştü yüreklerimize.İnsanlar bu kadar kötü olamaz dedikçe, -geniş hayal gücümün bile yetmediği- acılar her yerde...

Öğleden sonraki canlı yayın, o dönemin modası rumuzların birbirlerine istedikleri şarkılarla devam etti.Hayat, yaşayanlar için tüm sıradanlığıyla sürdü... Ertesi gün işe geldim.O gün patronum erkenden gelmişti radyoya. "Stüdyoya git bak, sonra gel konuşalım." dedi.İçeriye girdim ve kasetlerimi toplamaya giriştim.Kimi ezilmiş, çoğununsa sadece kapakları kırılmıştı.Tam, "Bunu kim ve niye yapar?" diye bağırıyordum ki, patronum son derece sakin, karşısındaki koltuğu gösterdi.Şaşkın, kızgın oturdum.Anlatmaya başladı:
-Akşam beni aradılar.Senin dün okuduğun haberlerde, Sivas olaylarının katliam olduğundan falan bahsetmişsin.Sana dair bir sürü tehditler savurdular.Sonra da sabah bu manzarayla karşılaştım.

Benim gibi sıradan bir spiker, yasal gazetelerde yayımlanan haberleri okudu diye mi yani bütün bunlar? Aklım zerre kadar almıyordu.İnsanlar böyle olamazdı! Hiç bir din, hiç bir ideoloji, hiç bir politika birine diğerinin düşüncelerini empoze edemezdi.Herkes düşünce ve duygularında özgürdü(?)...  Patronum onların tehditleriyle hareket edip işten kovmadı beni.Ama kendi arşivimden geriye kalanlar yasaktı artık.Yasal arşivim, yasal gazeteler, insan hakları, hak ,hukuk, adalet Türk Dil Kurumunda geçen sözcüklerdi sadece.İlk kez gördüm karanlığı o gün.Ağdalı yapışkanlığıyla yayılan adi karanlığı...

Bu kendi hayatımdan bir gündü.Ayna Hikayesi, genelde iç dünyamın sınırsızlıklarında, çoğu kurgu(?) olan gerçeklerden(?) oluşan hikayeler içeriyor.Benim en severek yazdığım bölüm bu, yani; "Aynamdan" bölümü.  "Aktüel" adı üstünde zaten. Bir de "Kapı Aralığım" var kii, belki de bam telim burası.Bu Ayna Hikayesinde, kırılan kasetlerdim ben aynada.Oysa diğer yanda yanan insanlıktı.

"Ayrılık herkesin kapısını çalar bir gün
Dağlar kararırken ya da günün eşiğinde
Onlar, saz kırıp şiir yakanlar
İçlerinde gezinen bir türküyle
Bastırmak isterlerse derinden ve sessiz
Çalmazlar mı duvarlara kirli bedenlerini...
                                           Şükrü Erbaş

NOT : Bugün Karşıyaka Belediye Tiyatrosunun sahneleyeceği oyuna, tüm İzmir'de olanlar davetlidir. (Oyun ücretsizdir.)