Dilek Enerjisi

Yaşadığımız hayatın ne kadarı, -taa içimizden gelen- dileklerimizle şekilleniyor hiç merak ettiniz mi?Malum, tüm kişisel gelişim yazıları benzer şeylerden bahsediyor.Evrene pozitif enerji yollamak hepimizin dilinde değil mi? Peki enerji yayan dileklerimiz, bize dilediklerimizi getirir mi?..

Kuantum fiziğine ya da bilimsel verilere girmeyeceğim.En severek okuduğum alan olmasına rağmen, benim alanım değil.Benim yolumda daha çok hissedilenler var.Bu durum; bir doktor gibi kalp ameliyatına giremesem de, kalbi kalbimle tanımam/bilmem gibi bir şey.

Kendi hayatıma baktığımda, dilediğim bir çok şeyi yaşadım.Çünkü en içimden gelerek istediklerimden biri; acısı tatlısıyla ve tüm zıtlıklarıyla, yaşayabileceğim her duyguyu yaşamaktı. (Yazar burada acı acı gülümser 😊 ) İyi de be çocuk, sana mı düşmüş acıyı da deneyimleme isteği....Sanırsın Tanrıya giden yolun, acıdan geçtiğine inananların içinde doğmuş.(İyi ki öyle olmamış ;) Yok yahu, bildiğin alelade bir işçi kızısın.İşçisin sen işçi kal! Ekmek derdinden, düşünmelere, hayallere fırsat bulama.Sana ne nirvanadan!.. (Ama o yıllarda en sevdiğim müzik grubu bile Nirvana'ydı.Hep vardı bir çekim ;) Yaşadığım her zorlu deneyimde kızıyorum kendime.Belki de o günlerde böyle dilediğim için geliyor başıma bunlar diye.Sonra, atlatınca, Polyanna yanım giriyor devreye.Belki ulaştığım şu iyi durum için vesile olmuştur bana diyorum.Neyse ki bir ömür mutsuzluk verecek kadar kötü değildi yaşadıklarım.Ya da ben tolere etmeyi becerdim.İyimser enerjim büyük ihtimalle, o dönemde tek başına ayakta durmanın ve kendi gerçeğini yaşamaya çalışmanın ne kadar zor bir şey olduğunu bilmeden veye bilse bile; kendine ait olmayan bir gerçeğe yaşam denemeyeceğini bildiğinden, böyle bir yola baş koydu.Kimbilir...

Tabii ki yine de elinden birşey gelemeden çok zor şartlarda yaşamlarını sürdürmek zorunda kalan bir çok insan var.Enerjisi en yüksek dileklerin bile yetmediği zamanlar...Hiçbir bebek dünyaya bir köle olarak doğmak istemez.Hükümlü bir annenin ranzasında ya da...Savaşın ortasında kalmayı da gözlerini açar açmaz!.. Zaten bu sorgulayıp da, tam bir cevap veremediğimiz kısım değil mi?Kötülüğün yasallaştığı bir gezegenden başka ne beklenir ki... Farklılıklarımızla çoğalmak yerine, farklılıkları yüzünden birbirlerini öldürecek kadar şaşırmış ilkellikte değil mi insanlık? 

Ama yine de pes etmemeli ve -her ne koşulda olursak olalım- elimizden gelenin en iyisini yapmalıyız.İyi dileklerimiz ve verdiğimiz çaba bir gün karşılığını bulur umarım.Aslında bütün derdimiz; zorunlu olmadığımız halde kendimizi zorunlu hissettiğimiz ve kendimizi kasıp durduğumuz şeylerden kurtulmak.

Hem, umut ve dilekler, ömür bitse bile sürer.Belki gözlerimiz göremez, bedenimiz hissedemez ama, dünya döndükçe yeşermeye gebedir.Düşleyip umut ederek dilek dilemek hiçbir zaman mutsuz etmez.Bizi mutsuz eden olumsuz olasılıklarla sonuçlananlardır.Çay koyup yeniden başlamak da en iyisi...

Tüm güzel dileklerin gerçekleşmesini diliyorum o halde... Tebessüm yüzünüzden uzak kalmasın...