YILDIZ YANILGISI VE KURT COBAİN

Yıldız, daha çocukken karar vermişti her duyguyu tatmaya.Nereden bilecekti ki, sonrasında ciğerinde hissedeceği acı da, bir duyguydu oysa.O zamana kadar hiç gerçek çaresizliğin kollarına düşmemişti ki...

Hiç bir anında ne duraksama, ne de yinelenme olmayan dönemler geçirmişti hep.Acısıyla tatlısıyla... "Acısıyla tatlısıyla" dediğimi, yüzümde bir gülümsemeyle söylediğimi düşünün.Sıradan denilebilecek kadar mutlu bir çocukluğu, tek derdinin klasik ergen sorunlarıyla, henüz farkında olmadığı fakirlikle geçtiği, bir yakın gençlik sürdü.Ağır başlılığına, asi ruhu bile hükmedemezdi çoğu kez.Sadece güvenince ve aşık olunca açardı asıl kendini.Yanında "kendi gibi" olabildiğine gösterirdi içinde yaşadığı yeri.O kadar güvenirdi ki o kişiye, o zaman sığınağının kapısını açardı.Ne de olsa yalnızlık zor...Hem, paylaşamadığın bir yaşamın ne anlamı kalır ki ?

Vücudunda bulunan elementlerden birinin oranı, olması gerekenden bir tık fazlaydı.Bu element kalpteydi.Ve olabildiğine yoğun.Bu yüzden olsa gerek ki, dünyayı kucaklamak isterdi çoğu zaman, meraklı bakışlarla... Kendinde nadiren görüp, sonrasında utandığı asi ruhuna esir olmuştu sanki.Dizginleyemediği deli kan kaynarken, başta ağırlık mı kalırmış hiç?.. Öğretilmiş olan kuralları da reddedişiyle gençliğe geçiş yaptı böylece.

O sıralar yeni moda olmuştu özenmek.İmrenmek başkaa, özenmek başka şeyler ama değil mi? "Amaan! Kendini farklı kılmak istiyor birçoğu gibi" denmesin diye, kendine sakladı farklılıklarını.Kurt Cobain'e olan platonik sevdasının sebebi de buydu zaten.İkisi de sürünün çirkin ördeğiydi işte.O bir tık fazla olan element vardı ya hani... Hani o, bazen yüreğine sığmayan sevgi... Dokunup koklayacağı ve koklanacağı kişi ortalıkta olmayınca, hayali ruhunu vermişti o da Cobain'e.Bir tanrıça özeni ve sabrıyla...Tabii ne kadar sabredilirse o kaynayan kanla?..Ve heyecanına yenik düşünce, ne kadar yanılabilirse insan; o kadar yanılgıları oldu onun da.Sığınağındaki yalnızlığının ortağını bulduğunu sandığı  kişiler, böyle girdi hayatına.Kimi geldi geçti, kimini zorla gönderdi hayatından.Ama kimisi oldu ki, habersiz çekip gitti ondan.Çocukluğundaki diz yaraları gibi değildi bu defa.Kemiğe kadar inen, ömür boyu derin bir izi kalacak olan bir yara.

Bazen duvarında, bazen de mum ışığıyla aydınlanmış masasında, -ama illa ki- gözünün önünden ayırmazdı çerçevelenmiş Kurt Cobain posterini.Bir kaseti de, acil durumlar için, hep çantasında gezerdi.Çok üzülüp öfke duyduğunda, bir şarkısını dinleyip sakinleştirmek için kendini.İlk büyük yanılgısını bu dönem yaşadı.Öldürülme korkusunu da... Derinlik sandığı aşk, girdaba dönüştü.Hatta "Ya benimsin, ya toprağın." ucuzluğunun taa içinde buluverdi kendini.Ölmemek için öldürmeyi bile düşünecek kadar, çok korktu.Artık güvende değildi ve gitmeliydi bir an önce.Ama nasıl?..Kaçış planı hazırdı ki, başka bir aşkla karşılaştı.Yeni aşıktan gelen evlilik teklifi, ülkeyi terk etmekten daha kolay geldi.Büyük bir yanılgıdan çıkmıştı.Hayatını temize çekmek ve yeniden başlamak için bir fırsat gördü bu durumu.İçindeki öz varlığını paylaşabilme isteğini beklemeye almalıydı.Tek istediği gerçeğini yaşamak ve kendi çocuğunu doğurup yetiştirmekti artık.Herkes gibi olmanın güvenli hali ve sıcak yuvaydı özlemi.Bu defa ruhunun üstüne bir örtü örtüp, gerçeğin yolundan gitti."Evet" dedi bir ömrü paylaşmaya.Cobain, evlerinin minicik kilerinin duvarında beklemedeydi artık.Tabii ona yüklediği ruh da... Duvara asılı kaldılar orada.

O kadar açtı ki, yeniden huzurla sevilmeye, kendini daha büyük bir yanılgıya attığını bile göremedi.Kendinden yansıyan ışığı "O" sandı.Sımsıkı sarıldığı kollarının aslında kendini sardığını kabullenmek istemedi uzun bir süre.En büyük planının plansızlık olduğunu söylese de, hep bir planı vardı aslında şimdiye dek.Kendine bile itiraf etmek istemediği, güvende ve garantide hissetme ihtiyacı hep olmuştu.Sadece cesur görünmek istediğinden, bu korkusunu saklardı.Oysa şimdi ne yana gideceğini bulmaya çalıştığı yollar bile öyle fluydu ki... Yolsuz, yoldaşsız, yalnız ve çaresiz kaldı.

Daha önce benzer hislere kapıldığı olmuşsa da, hep bir "B" planıyla desteklemişti kendini.Ne de olsa kendine acınmasından rahatsızlık duymayan, hatta bu durumu kullanan insanları hiç sevmezdi.Ezgin bir hayatı, -hiç bir şey yapmadan- kader diye kabullenip oturmak, ruhsuz zayıfların işiydi.Her zaman bir çıkış yolu olduğuna inanırken, kalakaldı tüm inançlarının yıkıntısında...

Artık ne Nirvana dinlemek, ne de Cobain'in çerçeveli posteri çare olmuyordu yarasına.Çünkü eli ayağı bağlıydı bu defa.Taşımak zorunda olduğu yavrusuyla, bakakalmıştı boşluğa. Artık, güneşten kopmuş genç bir yıldızdı sanki.Yaşaması ve yaşatması için gerekli olan tüm elementleri kendi üretmeliydi diğer yıldızlar gibi.

Sonrasında, başkalarının çok daha acı hikayelerini dinleyecekti.Ama yaşarken hissettiklerin, ne yaşadığından daha önemli değil mi?..