Ya Mucizeler Gerçekleşebilirse ?..

Sizin için bir mucize hakkı verilse ne isterdiniz?

Yazının bu ilk cümlesini okuduğunuza göre, birazdan yapacağınız şeye dair zihniniz planını yapmış olmalı.Şimdi o planı,  -kendiniz-  için ertelemenizi rica edeceğim.

Sadece kısa bir süre gözlerinizi kapatıp düşleyin.Milli piyangodan büyük ikramiye çıkarsayı değil; daha ötesini.Sonsuz sağlık, huzur, ve bolca paraya sahipsiniz.O halde ne dilerdiniz?

Belki de mutluluğun sırrı; kalbimizde gizlediğimiz hayal gücümüzde saklı kalmıştır.Sınırların olmadığı tek yerken saklı kalmış hem de...Evet hayat zor.Hem de bazılarımız için çok zor.Hele ki,dünyamızın şu anki hali düşünülünce...Bunca acı varken yok sayamayız elbette.Ama acı varsa, umut da var.Umut ettiğimiz için dileklerimiz, inandığımız hayallerimiz, önce hayal ederek elde ettiğimiz gerçeklerimiz var.Peki ya mucizeler de gerçekleşebilirse?..

Hep birlikte ve delirmenin eşiğinde gerçeklerden tamamen sıyrılmış yaşayalım demiyorum tabii ki.Ama günlük yaşam; çok rutin, zaman zaman sıkıcı gelmiyor mu size de?

Herkesin birbirine benzemeye çalıştığı sıkıcı dünya...

Günlük yaşamdan önemlisi yokmuş gibi sürekli kendimizi tekrarlamaktan öteye geçemediğimiz dünya...Dolayısıyla oluşan boşluğun doldurulması için; ırk, millet, din, siyaset, savaş, ideoloji, kimlikler, kariyer............oyunlarının uydurulduğu dünya...

Kendine uymayanları zorla kendisine benzetmeye çalışan dünya...

Sıkıcı yanlarını sayarken bile sıkan dünya...

Toplumun sana biçtiği rollerden rol seçmeye mecbur olduğun, farkına bile varamadan kendini tam da içinde bulduğun dünya.Senin, benim, berikinin, ötekinin dünyası.Oysa etiketlerle, hayal kurma özgürlüğümüz tehlikeye girer.Hikayelerdeyse hudut yoktur.Hikayeler sınırların ötesine geçer.

Hepimizin -belli etsek de etmesek de- önyargılarımız vardır.Kimimiz ustaca saklarız zaman zaman.Karşımızdakini kırmamak adına netleşene kadar, içimizde bir güvenlik kalkanı olarak saklı tutmak iyidir de belki.

Öyleyse tekrar kapatalım gözlerimizi.Bu defa çaresizce korktuğumuz o ana gidelim.O anda yanınızda en sevmeyeceğiniz insan tiplemesi duruyor olsun.İster giyim tarzı, ister saçı sakalı, konuşma biçimi, fikirleri, yaşayışı....Iyyy! diyeceğiniz kadar birisi.Mazallah çok müşkül bir durumda ve o kişiyle yanyana olsanız bütün bu yönlerini görebilir misiniz hala?

Bu arada kendim de düşünüyorum da bir taraftan, o anda bana yardım etmesini umduğum birinden başka hiçbir kimliği kalmadı.Ya da ben onun için ne yapmalıysam, ne yapabilirsem o.Çünkü biz insanlar korktuğumuz felaket anlarında bir oluruz.Bir olabilmek için felaketler olmasın tabii ki.Öteki beriki de olmasın.İşte bu yüzden insanca; bir olarak, bütün olarak yaşadığımız bir dünya düşlüyorum.

Kalbimle zihnimi birleştirip herşeylerden uzak, ama; herşeyle herkesle bir olabildiğim geceleri çok seviyorum.Kimselere açmadığımız ya da sadece çok sevip inandıklarımızla paylaştığımız bir iç dünyamız vardır hepimizin.Ben isim koymayı seviyorum.Hatta hayallerimi boyamayı.Hayal bu ya; herşey, ben nasıl istersem öyle.O yüzden geceler, Okyanus Ülkemde dilediğimce yapabildiğim yolculuk zamanım benim.Hayat kendisi bir yolculuk elbette.

Şu anda okumakta olduğun; Ayna Hikayesi'nden bir hikaye sadece.Az sonra hayatında her ne istiyorsan o olacak -sevgi dahilinde- diyemem.Biliyorum ki, hiçbir hikaye sınırları yıkamaz.Ama duvarlarımıza minik delikler oluşturabilir.Ve bu geçişlerle diğerlerini görebilir ve hatta belki sevebiliriz.

 

Hayal etmeden mucizeler gerçekleşemez.Ve ben mucizelere inanıyorum.Gerçeklik dahilinde, sınırların ötesini hayal ediyorum.