Ayna Hikayesi Nasıl Oluştu ?

                               Anne babasının öğütlerini unutan var mı? Ya da azarlarını?

Bir yazıda okudum.Annesinden azar yerken, halı deseni üzerine hayal gücünün sınırlarını nasıl zorladığını yazıyordu.Gülümseyerek okudum.Kendimi düşündüm.Ben ne yapıyordum diye de, rahmetli babam uzun nutuklar atmazdı.Kestirmeden höt! derdi, zınk! diye kalırdık.Ama anlardık içindeki bütün ünlem işaretlerini.Her anne gibi ben de kızıma öğütler veriyorum elbette.En çok tekrarladığım da oku, oku, oku.Ardından gelen de, mutlu olmak istiyorsan; ''işini ve ileride eşini doğru seçmelisin'' cümlesi oluyor genellikle.Eş seçimine yıllar var daha neyse ki.O yüzden; ''seni mutlu eden neyse, işin o olsun'' favori öğüdüm benim.Sevdiğin konuda uzmanlaşmak, başarıyı, geçimini rahatça sağlamanı ve tabii ki mutluluğu getirir beraberinde.Tabi herkes aynı şansa sahip olamayabilir.Kimi zaman koşullar, kimi zamansa seçimlerimiz alıkoyuyor bizi.

Tiyatro sahnesi, benim en mutlu olduğum yerdi.Sonra radyo günleri.Ah şu gençliğin en güzel yılları ah...Büyüdükçe artan sorumluluklar para kazanma mecburiyetiyle birleşiyor ve biz paralı kölelere dönüşüveriyoruz.Bizi biz yapan sevdiğimiz birçok şey anılaşmaya başlıyor.Anılarımın tekrarını yaşamak mümkün değil elbette.Ama hiçbirşey için de geç değil.Aldığın her yaşla değişiyorsun.İlgi alanlarının önceliği yer değişebiliyor. İlkokuldan beri tuttuğum günlüklerimin yerini son yıllarda karalamaca defterlerim almıştı.Okumak ve yazmak kendimi kendimle buluşturabildiğim , benim için en özel zamanlar oldu hep.

Birkaç dilek hakkım olsa ilk olarak; kendim, ailem, sevdiklerim, çocuklar ve tüm evrene dair sevgi, barış, mutluluk isterdim tabii.Bir de yontma taş devrindeki tabletler, papirüs kağıtlarından tutun da, günümüze dek yazılmış bütün kitapları okuyabilme ve zihnimde tutabilme yetisi.Ama saklı kalmış bi güzelliğin anlamı kalmıyor pek.O yüzden bu bilgileri ihtiyacı olan herkesle paylaşabilmek isterdim.Uzaktakilere de düşünce gücüyle gönderirdim artık ;)  

Hayallerden, mutlu olacağın işe geri dönelim o halde. Okuyup yazabileceğim, paylaşıp kendimi de ifade edebileceğim, hayallerimin sınırsızlığında gerçeklere ayak basabileceğim, beni mutlu edecek iş niye blog yazarlığı olmasın?Blog yazarlığı, tam da yapmak istediğim iş benim.Aslında iş demek, sanki bir mecburiyetler silsilesini taşıyor içeriğinde.Oysa ben, hep aşkla yaşamak istiyorum.Ama buradaki aşk, iki kişilik olanından değil :)

Böylece blog açmaya karar verdim.Ama öğrendim ki, yazma sevdalılığı yetmiyormuş.Bilmediğim sözcükler, güncellenmemiş kodlar eşlik etti sabahlara dek bazen.Zaten daha  yeni birkaç kişiyle tanışmışım, çekindim sormaya da.Kendimce basit bir şablonla benden bu kadar oluyor yazılarıma döneyim derken, sevgili Gökhan Tekin yetişti imdadıma.Kısa süre oldu tanışalı ama, ondaki samimiyet bir de tasarım bilgisiyle birleşince,  artık yalnızca yazmaya odaklanabilirim dedirtti.Sayesinde çok mutluyum.Bloğumu daha da çok seviyorum.Sonsuz teşekkürler Gökhan Tekin.Ellerine emeğine sağlık canım kardeşim.

Blog yazarına bloğun kategorisi ne diye sorulur ya, ben kategorim kendi kendini bulsun istiyorum.Henüz yolun başındayım nihayetinde.11 martta doğdu Ayna Hikayesi.Hikayelerle, aynada kendi gerçeğimize, içimizdeki ya da karşımızdaki ''ben''lere, tüm tekil ve çoğul şahıslara, evrene ve ötesine karışalım istiyorum. 

Nadide Hayat 'ı izleyenleriniz bilir.Ben de yolculuğuma dair, filmin temelinde yatan şu cümleyi söyledim hep kendime: ''Ben bu gemiden mutlu ineceğim''.  Umarım sizler de yolculuğumda eşlik edersiniz bana.Sevgilerimle...