Rüya

  Okyanuslar Ülkesi'nde yaşayan bir okyanus kızı,Gece'ye sevdalanmış bir rüya yolculuğunda...                        
  

Kendimi ararken bir sokağa girdim merakla.Bilinmezdi, ağırbaşlıydı aklımca.Güneşi aramaya çıkmıştım yola.Bir rüzgar esti tenimde, benim sandım rüzgarı da.Kendi rüzgarımı bulursam; onunla bir olur savrulmazdım ordan oraya.

Yürüdüm.Az ya da uz, yürüdüm.Esinti serindi, tüylerimi ürpertti.Yağmur yağdı.Ardından koptu mu bir fırtına!Sanki hortumdu.Çaresizlik gibi, ilk kez karşılaşılmış bir korku.

Saklandım kuytuya.Beklerken mahzunca, içimde duyduğum tabiat ananın çığlığı mıydı yoksa?...En başından beri beni tutmaya çalışan kısık bir ses vardı hep aslında.Ama efelik var serde.Bendeki 'ben'i ,ruhumla bedenimi tamamlayanımı bulmaya çıkmışım ya yola...'Dönen dönsün, ben dönmezem yolumdan' en kafa tutan, en bana yakışan slogan ya...

Fırtına zaman tüneli gibiydi.Herşey geçti sandığımda, ait olmadığım bir gezegendeydim. Yüreğim öyle derindi ki, sığdıramıyordum dünyaya.Başka bir dünya daha var, nefes alıp verilenin dışında.Tek bildiğim yürümeliydim yolumu bulmak için, yürüdüm.Daha hızlı olmalıydım zamanda kaybolmamak için.Koştum sonra.Tozu dumana kattım da koştum.Her yer kum.Göremez oldum, durdum.Açtım gözümü.Gülümseme verdi yüzüme yağmurdan kalan gökkuşağı.İşte bir ışık, güneşi bulmaya giderken...

Derken, gecikmedi bulutlar.Sanki ayaklarımdan tüm vücuduma, oradan kalbime, beynime ve ruhuma yayılmaya, kendileştirmeye çalışan salyalılar her yanımda.Kaçmak istedim.Koşmak için kalkınca ayağa, küçücük kaldılar etrafımda.Dönmek istedim dünyama.Kayboldum sandım.

Rüya bu ya; kendi rüzgarım gelir, götürür müydü beni okyanuslarıma?..

Bir serap gördüm sonra.Gece gibi,düş gibiydi esintisi.Kendi düşünde yitmiş,kendi dünyasına varabilmekten vazgeçmiş,yanıp sönen ateş böceklerine tutunup kendini mayıştrmış bir bedende,Atlantis deriniğinde bi ruh buldum oracıkta.

Rüzgarımdı o,gecemdi.Güneşi bulmak için çıktığım yolda, Okyanus Ülkemde yaptığım yolculuklarımın ortağını bulmuştum.Denge işaretinin iki yanı gibi.Ay ve gece bir olur okyanusta.Dans ederler sessizce.Güneşi o zaman katarlar güne keyifle.Bulutlarla gelip beni çekiştirmeye çalışanlardan değildi.Bu sokağa ait olmadığı, sığ limanların içinde kalmışlığı belliydi.Gülümseme olsa da ağzında, gözleri takılıp kalmıştı arafta.O da kendi rüzgarını arıyordu belli ki.Ama yıldırımlar bile yetmez bazen aşka.Ne yazık ki,onun alıştığı yerdi burası.Belki henüz değildi zamanı.Elimi uzattım, tuttu.Arkamı döndüm, yoktu...

Gece oldu.Gün bitti.Gecenin sesini dinledim sessizce.Sustum.Sokak da sustu.

Umup buldum sandığım serap, yine yol, yine kum.Aklım dur dedi ona.İçimdeki ses sarıl.Sarmalandığımız yanlarımızla birdik artık.İki kayıp ve iki yalnız.Nereye varacağını bilmediğimiz bir çöl gibiydi şimdi yol.Uçsuz bucaksız.Ölümlü ama sonsuz.Bu yol; içinden geçilen, gecenin içinden geçen, ama hep dönülen bir sokak mıydı yoksa?..

Düşlerimle gerçeklerimi karıştırıp bir resim yapmak istedim, renkler karıştı.Buldum derken, kayboldum.Nerede güneş, nerede rüzgar?..Ya yüreğime sığdıramadığım dünya?Herşey kocaman bir boşluk muydu yalnızca?..

Kısık sesle de olsa, duyduğum çığlığı anımsadım.Güneşsiz gecenin anlamı olmazdı bu rüyada.Geceyi bıraktım karanlık sokakta.Gözümü kapattım, döndüm okyanuslarıma.Başımı göğe kaldırdım sonra.Gülümsüyordu bana.

Ay'a tutulmuş, o da kalmamıştı orda.