Haberleri Severek Mi İzliyorsunuz?

Çocukken haber saatlerini hiç sevmezdim. Çoklu kanallara yeni yeni geçilmişti. Birinde haber bitince diğer kanala geçer, bir de oradaki haberleri dinlerdi babam. Çocuk gözüyle benim için haberler; dünyanın çok uzak bir yerlerindeki savaşları anlatıp duran, mekanikleşmiş, duygusuz, tek düze bir sese sahip asık suratlı sunucuların gereksiz sesleri demekti. Savaşsa, vatan toprağını korumak demekti çocuk zihnim için sadece. Ama acıyı, vahşeti bilmediğim zamanlardı.

Yıllar sonra, yerel radyoların yeni bir heyecan fırtınası yarattığı dönem başladı. Üniversitedeki ilk tercihim olan Radyo Televizyon bölümüne giremeyince yeni açılmakta olan radyolar benim için istediğim işi yapmanın fırsatı oldu. Program yapımcılığı, spikerlik, DJ'lik derken kendimi haber spikeri olarak bulmam da; gençliğimden çocukluğuma bir göndermeydi sanırım :) O mekanikleşmiş sesleri taklit ettim bir süre. Ne de olsa haber bu, ciddi bir işti. Allahtan Reha Muhtar haberciliğe yeni bir boyut getirdi o sıralarda:) Ana haber programlarına, kendine has, komik ve gaflı yorumlarıyla soluk getiren Reha Muhtar, Türk habercilik tarihine adını yazdırmış bir isim oldu. Sizlerin de bildiğiniz gibi, habercilikte çok başarılı olmuş, ilgiyle program saatlerini beklediğimiz bir çok sunucu var. Tek tek bu isimleri yazmak değil niyetim. Yaşayan ve ölmüş olan tüm bu insanlara selam olsun diyerek bu paragrafı kapatıyorum. Çünkü derdim başka😉

Bir yandan ülkede/dünyada neler oluyor, diye merak ederken, öte yandan haberleri izlemek istemeyen kaç kişiyiz merak ediyorum. Bazı çok bilmişlerin bu cümleyi okur okumaz akıllarından geçirdikleri sözleri duyabiliyorum: "Sen kendi mutlu dünyana bak tabii, insanlar ne acılar yaşıyor umursama." Yok yaa, bir tek senin umurunda değil mi? Ne kadar yargılamaya hazır bekler bir millet olduk inanılır gibi değil. Zihnimizde, birilerinden duyup doğruluğuna(?) emin olduğumuz hazır cümlelerimiz var çünkü. Hiç biri kendi akıl ve vicdan süzgecine dokunmaya bile tenezzül edilmemiş başkalarının cümleleriyle yaşayan alıntı hayatlar var. Sadece bir yere dahil olma dürtüsüyle yaşayan, kendi olmayı aklına bile getirmemiş yığınlar var. Dahil olduğu kitleyle birlikte ölümüne kankalık etmeyi göze almış, 'yaşama katkı nasıl olunur'u unutmuş, karanlık destekçiliği yaptığının farkına varamamış insancıklar var her yanda.

Siyasetin özünün yalan ve riyadan geldiğini bildiğimden, hiç bir siyasi partiye yakınlık duymadım bu güne kadar. Bana göre bu dünyanın çıkışı, bilgiyle, bilimle, duyguyla harmanlanmış eğitim, ve sanatsal bir devrimle mümkün. Fakat geçtiğimiz seçimlerde her haber saati, kendimi televizyon başında bulmaktan alıkoyamadım. Siyasilerle bir yerlere varılabileceği zannıyla seyrettim haberleri. Sonra, istismar edilen o küçük kızdan yana bir gelişme duyar mıyım diye her gün ağlayarak izledim. Yıllar önce radyodan Sivas katliamının haberini okurken boğazıma oturan düğüm yer etti sanki boğazımda. Ne zaman bir haber izlesem/okusam, gelip yerleşti.

Bir videoya denk gelmiştim internette. Ne zaman yemek saatlerine denk gelen bir haber bültenini izliyor olsam, bu videoyu hatırlamaktan alamam kendimi. Bir taraftan da çocukluğumdaki ben olur kızım, masum ve yaşananlardan sadece haberdar olan. Annelik iç güdüsüyle bu hayatımdaki huzura teşekkür ederken, yardımcı olamadığım bu canlara şifa dilerim sessizce. Video kabaca şöyleydi: Bir aile huzurlu yuvasında çocuklarıyla huzurlu bir şekilde akşam yemeklerini yerken, bir yandan da televizyonda haberleri izliyordu. Haberlerde, savaş halinde bir ülkede  yıkık dökük bir evde bomba sesleri arasında korkulu gözlerle bir parça ekmekle karnını doyurmaya çalışan bir aile gösteriliyor. Normal hayat sürenler, bir an gördükleri bu manzara karşısında, anlık bir üzüntü yaşayıp yemeklerine devam ederken, diğer yandakiler hayatta kalma savaşı veriyordu. Haberleri her izlediğimde bu iki duygu arasında gidip geliyorum. İzlemesen haber almak istiyor, izlesen acı çekiyorsun. Kapat televizyonu, kapat sosyal medya ağlarını bitsin acılar. Bitecek mi?.. Dünyada yaşanan bunca şeyi değiştirebilecek bir sihirli değnek istiyorum işte o zaman. 

Ne o savaşın ortasında kalmış ve gözlerinden korkuyla çaresizlik okunan, ama yine de ailesiyle yaşama tutunan çocuğun, ne de tüm bu yaşananı bir anlığına televizyonda gören, hemen ardından sevdiği programla yeniden yaşamına geri dönüveren çocuğun suçu yok bu oyunda. Çünkü bu; kirli oyunda, piyon olduklarına inandırılmış hepsi de. Birbirlerinin yaşadığı hayattan sadece haberdar olmaları, birbirlerinin hissettiklerini anlamalarına yetecek kadar gerçekliğiyle sunulmuyor çünkü haber bültenlerinde. Ya da yaşanan kötü olaylarla duygularımız kullanılarak, korkutuluyoruz; hem hak ettiğimizce yaşamaktan, hem de diğer yaşamlara dokunmaktan. Daha çok var olabilmek için, hayatta kalabilmek için birilerini ezmemiz gerektiği yalanıyla ayak uyduruyoruz düzene. Gerçek sandığımız sanal hayatları yaşıyoruz gözlerimiz kapalı. Bu oyunun oyun kurucuları tarafından belirlenen bir hayatı yaşıyor olmaları o çocukların suçu değil. Tek bir seçenek var; egolarımızdan sıyrılıp, insan olmanın erdemine ulaşarak, ırksız, isimsiz, sıfatsız sadece insan olarak bir araya gelmek. Ancak o zaman tüm canlıların yaşam hakkına sahip çıkabiliriz bu açlık oyunlarında.

Yeni buluşlar, yeni yetenekler, doğada keşfedilen yeni türler, çocukların oyunla eğitiminin bütünleştirildiği, yaşlıların ölümü bekleyen yalnızlıkları yerine hala kendilerince üretebildikleri, hayvanların insanla eş değer tutulduğu, insancıkların insan olma yolunda katettiği süreçteki gelişmeler gösterilsin istiyorum artık haberlerde. Biliyorum ki o sihirli değnek aslında yok. Ama hepimizin içinde bir sihirli değnek var. "Sen değişirsen dünya değişir" ya hani, belki dünya düzenini değiştirecek gücümüz yok. Ama herkes kendini iyi olma yolunda değiştirir, tek kutsalı sevgi olursa, kendimize düşmanlar arayan yanımızı ehlileştirirsek, kendi kendine düşman olduğumuzu anlar ve iyileşir, değişir miyiz ki?

Haberler değişsin artık! Biz değişelim, dünya değişsin!






Not: Akhisar Postası'nda yayımlanmış olan yazımdır.