Dansın Sesi

"Sahnedeyken benliğimi unutuveriyor, her şeyimi Tanrı'ya sunuyordum.Böylesine kolay soyunmam bu sayedeydi; çünkü ben, o anda, bir hiçtim; bedenim bir hiçti; kainatla eşgüdümlü bir hareketler bütünüydüm yalnızca."

Ben kim miyim? Bilmiyorum...
Herşeylerden arınıp, çıplak doğuyorum.

"Çıplaklık gerçek olandır.Gerçek güzelliktir.Sanattır.Ve bunun içinde asla ve asla bayağı olamaz.Benim bedenim sanatımın tapınağınıdır.Çıplak bedenimi, güzellik tapınağının hazinesi olarak sergiliyorum."

Sanırım doğumuma olanak sağlayanlardan birinin sahip olduğu ırklardan bir tanesi de Kızılderili.Çünkü, buraya geleli beri henüz ismim belirlenmedi.Gelişecek bir durum bekliyorlar sanki.Beni yansıtan bir ismim olsun diye Kızılderililer gibi.Ve başlangıçta sahip olduğum ilk ve tek ırkın geleneğine(?) göre de, kendimi tanımaya ve hatırlamaya başladığımda ismimi kendim seçebilirmişim.Nereden mi biliyorum?.. Hayatta kalmayı başarana kadar hatırlayabileceğim, bu bilgilerle geldim buraya.Sonra... Unutacağım.Taa ki, yeniden öğreninceye kadar...

Yeni doğan, sırayla hangi duyguları öğrenir sizce?

Peki kaç çeşit duygu vardır ki, doğduktan sonra ilkiyle başlangıç yapılsın.Önce hayatta kalma duygusu olabilir mi?Bebeğin ilk yaptığı davranış annesinin memesini aranmak olmuyor mu ağlamanın ardından?Karnı doyup altı temiz olduğundaysa, onun  ihtiyaçlarını karşılayan kişiye karşı ilk hissetiği nedir peki? Güven mi...Ya sonra hangileri?Kaç duygu yaşar insan hayat boyu?

Aklımdan geçen duyguları yüzüme yansıtmaya çalışarak, suratımı şekilden şekile sokuyorum.Dudaklarım bükük, kaşlarım düşmüş, gözlerim dolu dolu.Ardından kaygılı bir görüntü vermek istiyorum yüzüme.Şaşkınlıkla korku bir olup baskın çıkıyor.Parmaklarım yerleşiyor ağzımın kenarlarına.Derken omuzlar kulaklarıma değecek kadar yaklaşıyor başıma.Yetmiyor, vücudumu kullanıyorum.Tüm vücudumu kullanıp, bütün olduğumu hatırlıyorum.Ve sahne !

Kendimi en güvende hissetiğim yerdeyim.Sahnede.Binlerce gölge var etrafta.Bazılarının gözlerini sadece ışık olarak seçebiliyorum..Arada bir parlayıp yok oluyorlar ateş böcekleri gibi.Spot ışıklar gözümü alıyor arada bir.Müzik başlıyor ardından.Önce gözlerimi kapatıyorum.Artık tüm gölgeler karanlığa gömülüyor.Bense, siyah bir fonda renklerime bürünüyorum tek tek...Yuvamdayım artık.

Gözlerimi açışımla, yüzüm ve bedenim her kıvrımıyla eşlik ediyor bana.Bazen gözyaşım, bazen müziğin sesinden duyulmayan kahkahalarım eşlik ediyor vücuduma.O oluyorum, , sen oluyorum, ben oluyorum, biz oluyorum ...

Dans, sözcükleri seslemeden söylemektir.Ve bundan sonra beni sesleyecek sözcük doğuyor dansımla.Gülümseyerek yaklaşan, tanıdık biri gözlerime bakarak sesleniyor.Bir kez daha, bir kez daha sesleniyor...

Dansın sesi;  Jaya ...

NOT :    Jaya, Mata Hari ve Isodora Duncan kadar gerçek, ama gerçek olamayacak kadar da ütopik bir kadının hikayesidir.Tümünü "Jaya"  yan başlığıyla yayınlayacağım.Hiçbir bölümü birbirinin devamı olmayan, ama bütünün parçaları olan hikayelerden oluşacak bir Ayna Hikayesi...