Kendini Okumak

Dileğin, yalnızca hissederek istediğinde gerçekleşir ya hani... Hatta bu gibi durumlarda, çok kullandığımız bir cümle vardır; "Çok istemişsin demek ki" deriz.Keşke hayatımızın çoğu, hücrelerimize kadar işleyen bu güzel duyguların tadı ve yoğunluğunda geçse.Zihnin aldatmaca oyunlarına gelip, zorlaştırmaktan vazgeçebilsek hayatı kendimize. 'Zombie' adlı nefis parçayı dinliyorum yine.Sanırım bir insanın duygu halini en kolay etkileyen şey müzik.En azından benim için öyle.Eskiden, sıkıntılı zamanlarımın, vücudumda öfkeye dönüşeceğini hissettiğim zamanlarda Nirvana dinlediğimi yazmıştım başka bir yazımda.Yüksek sesle dinlediğim müzik, çığlığım olurdu sanki, içim serinlerdi.Hatta bir kasetini çantamda taşırdım evin dışında kalacağım günlerde.Belki hatırlayan vardır "Yıldız Yanılgısı ve Kurt Cobain" adlı yazımı.Müzik, öfkeyi yenmenin en masum yoluydu o yıllarda benim için.Sonrasında ise, kendi geliştirdiğim bu koruma kalkanımda bir değişikliğe gittim.İlk iş olarak, kalkanımı attım.Çünkü, artık öfke, yabani iç güdülerden öte, bana katkısı kadar vardı.Ne de olsa insaniydi tüm duygular, öfkeye teslim olmadığın sürece.

İşte, bu yüzden artık, müziği, sadece kendimle buluşmalarımda kullanıyorum.Dinginleşip, iç sesimi dinlememi sağlıyor uzun zamandır müzik.Sıkıntıyı atma aracı, huzuru duyumsama aracına dönüştü. Yaklaşık bir yıldır böylesi durumlarda, en çok dinlediğim şarkıysa; 90'lardan Zombie isimli parça.Hadi biraz müzik dinleyeyim dediğimde ilk aklıma gelenlerden biri yani.Hatta üç ay kadar önce, bu şarkıdan esinlenerek bir yazı hazırlamıştım ki, benim için en 'ruhumla yazdığım' "Aynamdan" bölümünün tam hakkını verecek bir yazıydı.Yazıda kullanacağım fotoğrafları düzenlerken yanlışlıkla 'geri al' tuşuna basarak hepsini kaybettim.İnanılmaz üzüldüm.Çünkü benim için çok özeldi; zihnimden değil, kalbimden geldiği için.Neyse, olacağı varmış demek ki... Bir kaç gün önce, şarkıyı söyleyen grubun solisti Dolores O'Riordan'ın öldüğü haberini okudum.Garip bir duyguydu.Tanımadığımız halde öldüğünü öğrendiğimiz bazı insanlar için üzülürüz ya hani, öyle işte.

Kızıma hamile olduğumu yeni öğrendiğim günlerde Bodrum'da, salaş bir balık lokantasında çalışıyordum.Ünlüler için gözden uzaklığı açısından tercih edilen bir yerdi.Dolayısıyla, birçok ünlüye servis yapma şansı oldu.O kadar sıklıkla, bildik isimler geliyordu ki, artık bu durumun çok özel bir yanı kalmamıştı benim için.O günlerden birinde, Akademi Türkiye'den beri, görüntüsü, tavrı ve tarzıyla çok beğenerek takip ettiğim kişiye benim servis yapmam istendiğindeyse her şey değişti.Neredeyse rock yıldızlarını görünce çığlık atan kızlara hak verecektim.O derece yani.😅Tabii ki, bana 'abla' diye hitap edene dek sürdü bu duygum.Saygıdan olsa gerek hitabı😇 Neticede; "Kız bebeğim dünyaya gelecek isim önerir misiniz?" diye soran bendim.O, Çimen ismini çok beğendiğini söylerken, çaktırmadan saçlarına dokunmak, kısacık da olsa sohbet etmek, farklı bir heyecan vermişti bana.Kızımın ismini Doğa koyduk ama, unutulmaz bir anı olarak kaldı bende.Kurt Cobain'in ölümüne çok üzülmüştüm.Yakınım olmadığı halde en çok etkilendiğim ikinci ölüm haberi de ona ait oldu ne yazık ki😔Çok yakınlarım tarafından baş sağlığı alacak kadar hem de.Çok genç yaşta kaybettiğimiz Sevgili Barış Akarsu da, diğerleri de ışıklarda uyusun...

Dinlediğim bir şarkı nerelere kadar götürdü beni böyle... İrlandalı grup The Cranberries'in, 1994 tarihli "No Need to Argue" albümünde yer alan protest şarkısı "Zombie" adlı parçasını tekrar dinleyişim, yine bir çok duyguda dolaştırdı beni.Ve yine çok iyi geldi.Müziğe geri döndüğümüze göre; beğenip etkilendiğim müzik klibi sayısı çok azken, bu klipte ne bulduğumu düşündüm.Bence muhteşem bir oyunculukla, acıtıcı gerçeklerin bir arada sunuluşundaki uyumdu bulduğum.Bu, bir film izlerken karakterlerin duygu durumlarının bizde yarattığı duyguyla aynı.Bazı filmlerin sonunda sinemadan çıkarken bir çoğumuzun burnumuzu çekiyor olmamıza benziyor.Ya da aynı yerlerde tüm salonun kahkahalarla gülmesi gibi.Seyrettiğimiz oyuncu, hissederek oynadığında geçiriyor bize duyguyu.Oyunculuk aşkımın kaynağı da aynı.Canlandırdığın her kimse, o oluyorsun.Tüm benliğinle hem de... Yaşadığın bütün gereksiz koşuşturmaca bir süreliğine son buluyor, zihnin boş şeylerle karışmıyor sahnede.Yaratmanın tadına varıyorsun.İşte böyle zamanlarda, ruhunla buluşup, kendini okuyorsun.

"Hamdım, piştim, yandım." diyen Mevlana'nın derin anlamlar içeren bu kısacık cümlesindeki 'yandım' kısmından sonraki aşama benzeri, muhteşem duygular yerleşiyor an be an içine.Her seferinde, *küllerinden yeniden doğuyorsun sonsuz yaratımın içinde.Seni içine alan bir müziğin, bir filmin içinde, bir heykelin dekolte kıvrımlarının gerçekçiliğinde, bir seramik ustasının becerikli ellerinde, bir yazarın büyülü sözlerinde yeniden can buluyorsun.

Not:
Ateşi, *küllerinden yeniden doğuşu anlattığım yazım 15 Ocak'ta Akhisar Postası "Şiir-Öykü" bölümü, Edebiyat Sayfası 5. sayısında yayımlandı.Dilerseniz linkten okuyabilirsiniz.(Takip etmek isteyenlere; Edebiyat Sayfası, her ayın 15'inde ayda bir yayımlanmaktadır.)
Akhisar Postası'ndaki, "Ejder'in Nefesi" başlıklı yazımdan bir cümle; "Gördüğün şey; ejderin nefesindeki ateşten doğan çocuğunun, ana rahminden çıkışını kutlayan sevinç göz yaşları olacak."       

💙💙💙