Eylül Tadında Bloggerca Yakınmaca

Eylül... Duygu ayıdır birçok kişi için.Kimine göre hüzün mevsimidir sonbahar.Kısa süreli tatlı tatlı bir hüzne eyvallah.Ama fazlası, çağın moda sözcüğü "depresyon"a giden yolun önünü açar mazallah.Her şey tadında güzel ne de olsa.Güneşi ne kadar görebildiğim hep ruh halimde mühim değişikliklere yol açmıştır.Hava soğukmuş dert değil, ama güneş yoksa işte o zaman üşürüm ben.Bu ay da serin, ılık.Yani en sevdiğimden.Yanmadan donmadan ama çoğu zaman güneşli.Bu yıl benim için ilklerin yılı.Kendimle yeni-den tanışma yılım.O yüzdendir ki; farkettim de eylülü çok sevdim bu sene.En sevdiğin ay nedir diye sorsalar (ilk ve orta öğretimde anket sorularımız vardı eskiden), Mayıs derdim düşünmeden.Şimdi ikinci sırada sanki.Beğeniler değişiyor zamanla.Kimbilir seneye belki başka bir ay olur favorim.

Mesela, Mart ayı."Mart ayı dert ayı" diye bir sözümüz vardır.Hayatımızı ele geçirmiş olan güç; para, hükmeder insanlığa.Ezdikçe minnacık ettiği ruhunu yok eder sonunda.Aslında yok olmaz.Sadece zaman zaman en güçlü insanı bile, ruhunun varlığını bile unutacak kıvama getirir .İşte böyle böyle, ele geçirmeyi başardığı narin bedenler daha bir muhtaç hale gelir ona.Giyinmek lazım, ısınmak lazım, yemek lazım, barınmak lazım...Lazım da lazım işte.Bu soğuk ay da, kıt kanaat yaşayan insan canlılarına dert ayıdır tabii ki.Ama ben öte taraftan bakmayı sevenlerdenim ya, bu yandan bakınca iki önemli doğuma ev sahipliği yapan aydır benim için Mart.Yok yok!Korkmayın.12 ayın değerlendirmesini yapmayacağım ;) Birincisi, bedenimde oluşan minik mucizenin sıcaklığını dudaklarımla hissedebildiğim gün.Hayatımın en olağanüstü günü yani.İkincisi ise, bloğumun;  Ayna Hikayemin başladığı gün.

Geçtiğimiz kış boyunca, aylarca onulmaz doğum sancıları çektim içimde.Bir değişim yapmalıydım kendimde, derinden hissediyordum.Ama kahrolası "şartlar" nasıl izin verecekti.Değişim için cesaret gerek.Hıı tabii, söylemesi kolay."Cahil cesareti" diye bir laf vardır ya, bu bilindik lafın ilk sözcüğünün yaşa ve dolayısıyla sorumluluklara denk gelen bölümüne varalı çok olmuştu.Yeni sözcük; olgunluktu artık.Facebookta 40 yaşındaki bir kadının ağzından yazılmış yazıya denk gelmişsinizdir büyük ihtimalle.Kadının kendini iyisiyle kötüsüyle irdelediği ve kendini yeni-den bulmuşcasına daha bir sevdiği farkındalığı anlatır özetle.Demek ki benim sancılarımın, geçtiğimiz kışa denk gelmesi de tamamen tesadüf değilmiş.Ama ben, benim sonuçta.Üç yıl önce, ya da beş yıl sonra da böyle bir süreç yaşayabilirdim.Ya da, her şey sütliman olurdu da, sadece "kaz ayaklarım mı oluştu?" derdine düşerdim.

"Mecburiyet" lafından nefret ederim."Nefret" sözcüğünü de hiç sevmem halbuki.Ne ağır sözcüktür o öyle.Yaşam amacımızın "Sevgi" olduğuna inanan bana da, hiç uymuyor üstelik.Amaan neyse işte, mecburiyetleri olabildiğince aza indirmenin bir yolunu bulmalıydım.Hani insan isterse yapamayacağı şey yoktu... Ben de, bana kalmayan zamanlarımı, uykumdan çalıp araştırmaya başladım.İnternette oradan oraya gezinirken "blog yazarlığı"yla karşılaştım.Para kazanmaya odaklanmış hayatımın, kalan kısmını zevk alarak üreteceğim işi yaparak geçirme amacıma denk düşen sihirli sözcük; "yazarlık"tı.En büyük hayalim, çok donanımlı bir müzikalde dans da eden bir başrol oynamaktı.Ne yazık ki, hiç bir şey için geç değil diyen ben, artık geç olduğunun farkındaydım.Zirveye giden yolun başlangıç noktası yıllar önce konmalıydı.Hayaller hayatımın olmazsa olmazıysa da, oğlak burcunun gerçekçi yanı ağır bastı her zaman.Yine de hayatın Nirvanasına giden bir yol mutlaka vardır.Benim için de bu yol yazmaktı.Günün en sevdiğim zamanı, okuyup yazarak geçirdiğim zaman.Ve ben de blog yazarlığını seçtim.


İyi ki de bloğumu açmışım.Hayatım boyunca verdiğim en doğru biri kararlardan bence.Binlerce takipçisi olan bir bloğum yok.Daha altı ayımı bile doldurmadım nihayetinde.Ayrıca öyle bir derdim de yok.Öte yandan daha çok kişinin okuduğu biri olmayı hangimiz istemeyiz ki.Bu, bir müzisyenin yapabileceğinin en iyisini yapmak için çabalayıp gerisini zamana bırakması gibi benim için.Piyasa müziği yapmayı reddediyorum.Abidik gubidik "çikita muz" söylerek, ya da halkımız acı sever deyip istenileni vererek ucuz nağmelerde kaybolmak istemiyorum.Aksine iş nasıl bir sorumluluksa, ben de en gönüllüsünden sorumluluk duyuyorum.Yazamadığım ya da arkadaşlarımın yazdıklarını okuyamadığım zamanlar eksik hissediyorum.Aklımın bir yanı burda kalıyor hep.

Çok güzel insanlar tanıdım altı ayda.En samimisinden hayatlar.Facebooktaki yanlamasına tuttuğumuz zafer işaretli parmaklarımızın ön planda olduğu fotoğraflarımızdan bile, daha canlı birer fotoğrafa dönüştü her blogger arkadaşım gözümde.Herbiri ayrı ayrı.Tanışmadan sevmenin, sevilmenin hazzını ilk kez duyumsadım böylesine.İşte, en çok da bu yüzden iyi ki blog yazarlığını seçmişim.

Ama bir derdim var.Bir nevi, bloggerca yakınmaca.Okuduklarımdan gözlemlediğim kadarıyla birçok blogger arkadaşım çevrelerine, hatta ailelerine bile bloglarında yazdıklarını söylemiyor.Kesinlikle eleştirmek için demiyorum bunu.Herkesin seçimine saygım sonsuz.Hatta kimliklerini açıklamadan, daha bir olduğu gibi yazan arkadaşların gizemli yazılarını okumak ayrı bir keyif.Çaktırmadan yazmak da ayrı bir meziyet doğrusu.Belli bir zaman geçiyor sonuçta yazarken ve okurken.Onları tebrik ederek kendi derdime döneyim.

"Sanatçıyım" demekten kaçar ya birçok sanatçı...Sanki "ben oldum piştim" demektir çünkü.Mütevaziliği yeğleyip başkalarının söylemlerine bırakır birçoğu bu sözcüğü.Ben de "bloğum var orda yazıyorum kendimce" diyorum.Her eline mikrofon alan kendini Müzeyyen Senar gibi sanatçıdan sayıyor gibi bakılmasın diye, korkuyorum "blog yazarıyım" demeye.Şimdiye kadar herkesten destek gördüm.Sağolsun tüm sevdiklerim, heyecanımı paylaşıp yüreklendirdiler yazma hususunda.Ama bana en çok inan kişi müstakbel eşim oldu.Ayrıca teşekkürler ona.Onun dışındaki birçok insan bir süre sonra "Amaan bu da kendini yazar belledi hepten.Maaş alcan sanki.Bakmayıver bloğuna da bugün."...  gibi söylemler ya da imalarda bulunmaya başladılar.Öyle ya, para kazanmaya ya da boş laklağa ayrılır zaman.Ruhunu doyurmak da neymiş...Yatılı misafirin gelir.Çalışıyorsundur işe gidersin.Herkes için sıradan bir durumdur.Siz sohbet ededurun benim bir iki saat işim var bilgisayarda diyemezsin.Maaşından mı kesecekler sanki.Birkaç gün bakmayıver.Bayram geldi boşver, tatil geldi boşver, boşver, boşver.

30 Ağustos Zafer Bayramımız, 1 Eylül Barış günü, Che'ye uzatılan diller, Devlet Tiyatroları'nda klasiklere gelen yasaklar, 6 Eylül Akhisar'ın kurtuluşu, şiirler, şarkılar, öyküler, öykünmeler ertelendi işte böyle.Bir sürü söyleyeceği varken diyememek gibi.Sen de sonra yazarsın.Ne dertmiş bu.Sanki memleket meselesi diye düşünenler de olabilir.Dert bu kardeşim.Ben bunu dert ettim.Yaptığın işe (iş demek para kazanmakla eş anlamlı malesef bizde) düpedüz saygısızlık bu.Benim için önemli olanı önemsiz saymakla eşdeğer çünkü saygısızlık ölçüsü. -meli, -malı zorunluluk kipleri olmayan cümlelerin geçmediği her cümle değersizmiş gibi.Yaşamak doğ, büyü, evlen, çocuk yap, çalış, öl değildir elbette.Yaptığın ne olursa olsun, seni sen yapan odur.

Bu durumu tek ben yaşamıyorumdur herhalde.Açıkçası merak ediyorum şu anda bu yazıyı okumakta olan blogger arkadaşım, sen de yaşadın mı aynı sıkıntıyı?

Bu arada uzak kaldığım için gecikmiş bir teşekkür etmek istiyorum sizlere.Sevgili Umut Kurall arkadaşımın bloğumda düzenlediği   "- Neden? - Günü, Blogger Buluşması" etkinliğimiz için kendisine, katılan katılamayan tüm arkadaşlarıma desteklerinizden dolayı sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.Yeni arkadaşları da tanıma fırsatı buldum bu vesileyle.Eylül güzel zamanlar demek.Dertsiz, sıkıntısız, barışlı, sevgili, ışıklı, mutlu yarınlarımızın başlangıç zamanı olması umuduyla.Hayatınızın Nirvanasına giden o yolu bulun ve hep O yolda kalın......