Düş İle Gerçeğin Fantastik Aşkı; KOKU

Kendi Masalımın Şafak Vakti

Hissedilebilecek kadar somut, dokunamayacak kadar soyut olan, insan yaşamında embriyolojik açıdan beyinde ilk gelişen ve ölürken en son kaybolan duyu olduğu ispat edilmiş algıdır Koku.Gücü buradan gelir belki de.Yine de tek başına birşey ifade etmez, boşlukta kalır.Anlam bulabilmek için, "ne kokusu" diye sorarız.Hayatın anlamı da koku gibidir.Anlamı kokusundadır.

Düş ve gerçek; gerçek, sonsuz aşkın simgesi.Zaten varlar.Ama Bu ikisinin tüm varlığı, ya en çok iki bedende yoğunsa?Ve ikisinin bedenlenmesi için gereken enerjiyi hepimiz yayıyorsak?..Sadece bu iki enerji bir olursa eş olacaklarmış.Birbirlerini tamalayacaklarmış.İki büyük parçadan oluşan yapboz gibi.Ya da karanlığın aydınlığa erişmesi gibi...

Dünyaya tekrar geliş amaçları; insanlığa bu kaybolmakla karşı karşıya kaldıkları duyguyu geri vermek.Yani, sevgi ve merhameti...Ya onlar?..Bu duygu onlarda ne kadar var hala?..Önceden oluşmuş olan hangi anılarını daha çok hatırlayabiliyorlar?Sevgi dolu olanlar mı, acılar mı baskın?Ancak bu duygu hatırlatabilirmiş onlara önceki hayatı.Tekrar hatırladıklarında ulvi amacı; ancak gelirmiş mutlu dünya geri.

İnsanlık kendilerine özel verilen, irade gücü ve  zekalarını kendi bencilliklerine harcamış.Bazıları, ilahi hizmete ihanet etmiş böylece.Bu tüm kötülüklerin bir arada toplandığı güçlü tarafa, kötülüğün rengi olarak bilinen, "kara"-dan türettikleri KARYALILAR derlermiş.Bütünü oluşturma fikri ve amacını bile unutur hale gelmişler -önceki anıları gibi-. Sonra çoğalmışlar ve dünyanın büyük çoğunluğunu ele geçirmişler.

Güvercin besleyip ağaç diken, şarkılar söyleyenler varmış bir de.Bozulan, yok olanıyla da olsa, yine de severlermiş her şeyi.Azmış sayıları.Sevgiye olan inançlarıysa, çok.Bu yüzdendir ki, doğanın rengi olan yeşili, umudun rengi olan maviyi anımsatan, NİL ismini seçmişler.Ama bu yetmemiş onlara.Gökkuşağını da kendilerine katmışlar.O yıllarda artık isimleri, GÖKKUŞAĞI ÇOCUKLARI, NİLİLER diye anılır olmuş.Hala varmışlar.Masal bu ya; bir varmış bir yokmuşlar.

Aynı türün iki insanı ötekileşir böylece.Nililer'in kaybetmediği inancı mı, yoksa Karyalılar'ın gücü mü galip gelecek?Karyalılar yakıp yıkarak güçlenirken, Nililer suyun iyileştirici gücü için sığınak saydıkları okyanuslara, birlikte dalmışlar.O an olmuş ne olduysa!..Rüzgarlar, karşılıklı kükremişler, birbirlerinin sesini bastırmak için.Deniz, kudurup dalgalarını birbirine vurmuş.Anaforda, suların oluşturduğu dairenin ortasında, bir şeyler görünmüş sonra.

Hayat, sahnelenemeyen bir oyunun tekrarı.Biz ayla doğup, güneşle yaşayanlar;  yıldızların şenliğinde, aynı oyunu oynarken daha, yıldızlar tükenmekte, bulutlar ayı gölgelemekteymiş.Ve doğumumuz sancılar içinde...Sancılı da olsa; her gün, güneş yeniden doğar.Yeter ki açık olsun perdeler. "Işığa dikkat et! Işığın üstünde her zaman karanlık vardır." der ressam.Ay batıp güneş doğarken, yalnızca o vakit görürmüşler ya birbirlerini, o vakit de, bağlanarak doğmuşlar.Birbirlerinden ve yeniden.Birbirinden kopmuş iki beden, ve bağlı iki yürek, yeniden efsanevi bir şölenle doğmuş.Şölenin adı;  IŞIĞIN NEFESLE DANSI'ymış.Karyalılar ve Nililer'in 'Öz'lerinin yeniden doğuşu.Biri; hala umut olan bütüne inancı, diğeriyse; umutsuzluğuyla, ayın karanlık tarafını temsil ediyormuş.Düşlerin gerçek alemindeyse adları, Karyan ve Nilyis'miş.Yüzgeç misali kanatlarıyla yüzermiş Nilyis, tüm deniz kızlarının aksine...Karyan'sa; eğer isterse, buz edermiş her yanı.Yakmanın aksine.

Ay ışığında, sessizliğin sesini duyduğunda, aralanır perdeler.İşte o zaman farkedersin kanatlarını.Kanat çırpışlarınla, bütün müzikleri duyabileni görürsün.Sen; GÖREN'sin.O da; DUYAN.Aynı orkestranın iki şefi...

Nilyis, gökkuşağının tüm renklerinin harmanlandığı, hiç görülmemiş, muhteşem güzellikteki bir kelebek gibi görünmüş.En güzel çiçeklerin kokularına sahipmiş de, tek ihtiyacı olan; "kara"nın toprak kokusuymuş.Anıları en çok anımsatan; fotoğraflar ve kokulardır.Ama
gördükleriyle, kokladıklarında duyduklarını bir sonraki nesile aktaracak olan, yalnızca insandır.Yaşamın yeniden kök salabilmesi için; Düş ve Gerçeğin temsili bu iki ruhun, bedenlenip insanlığın yeniden anılarına kavuşması için gereken enerji de; birbirlerinin kokusundaymış.Bir de, diğerlerinin yaydığı enerjinin yoğunluğunda.Karyan, kendini sarmalayan tonlarca buzla gelmişse de geri, onda olan tek kokuyu istekle teslim etmiş Nilyis'e.Çünkü onu tekrar görebileceğine dair umutsuzluğu erimiş.Buzlarla birlikte...

Ancak o zaman... Birbirlerini, kendilerini ve herşeyi sevdiklerinde doğacakmış güneş yeniden.Evren gününün en güzel zamanı; güneşle-ayın, geceyle-gündüzün birbirine karışıp, BİR olduğu zamanmış.O da,  ŞAFAK VAKTİ ...


(İlk Fantastik Kurgu Denemesi)